Idąc dzisiaj ulicą w celu bliżej nieokreślonym, spotkałem siedzącego samotnie na ławce Człowieka, który popatrzył na mnie i odwrócił wzrok, gdy napotkał mój. Często się tak dzieje, z racji mojego wyglądu, że ludzie gapią się i często krzykną jakiś 'yntelygentny' komentarz. Ten odwrócił po prostu wzrok. Poszedłem dalej i nie zaprzątałem sobie tym Człowiekiem myśli.
Wracając do domu ze spaceru spotkałem tego samego Człowieka na ławce stojącej przy blokowej klatce. Tym razem nie był sam, było ich około czternastu. Wszystkich znałem, bo wychowywaliśmy się na tej samej ulicy, tylko ja nigdy nie reflektowałem na papierosa za sklepem, który był ich standardem. Zostałem wykluczony z elitarnego grona dzielnicy. Gdy są w grupie – nie lubią mnie, ale kiedy widzę ich osobno - przywitają się i są nawet zdolni zapytać, czy wytłumaczę im matematykę.

Naszego Człowieka zobaczyłem już z daleka, gdyż żywo gestykulował 'rozmawiając' ze znajomymi. Przechodziłem obok, myśląc sobie o zbliżających się wakacjach, gdy usłyszałem: „Czego się lampisz?” To był nasz Człowiek, który zaszedł mi drogę z tablicą rejestracyjną jakiegoś pojazdu. Odpowiedziałem, że nie mam teraz czasu na zabawy i wyminąłem go. Nie uszedłem pięciu kroków i dostałem rejestracją samochodu w plecy. Zabolało - dostałem w kręgosłup. Jego koledzy z ławki widocznie świetnie się bawili, bo zaczęli przekrzywiać jeden drugiego w komentarzach obrażających moją „starą”, „starego”, jak również mój wygląd i nieudolność. Odwróciłem się tylko do nich, uśmiechnąłem smętnie i poszedłem do domu – niecałe 20 metrów dalej. Przy otwieraniu drzwi do mieszkania zdążyłem jeszcze usłyszeć Człowieka: „Przyjdź tylko jeszcze raz do mojej dzielnicy to Ci ten uśmieszek zniknie!”, oczywiście okraszone odpowiednią ilością chujów i kurw.

Taka mnie teraz naszła dziwna refleksja. Zastanawiam się, czy gdybym to ja szedł ze znajomymi to ktoś oberwałby ode mnie kawałem metalu? Czy to był margines społeczny, czy już norma? Skąd w tym smętnie wyglądającym człowieku z ławki wziął się w ogóle tak genialny pomysł? Chyba jeśli nie pójdę do „jego dzielnicy”, w której notabene mieści się mój dom, to się nie dowiem.
Nie wiem, co o tym myśleć. Wiem tylko, że to dość smutne, coraz bardziej szerzące się bestialstwo.