To nie w moim stajlu ale napiszę o sobie poważnie.

Otóż sprawa polega na tym, że pewien kumpel od zawsze mi mówił "Masz takiego farta! Przecież muszą być jakieś limity!". A ja od zawsze go wyśmiewałem i nie brałem tego do siebie. I ostatnimi czasy pomyślałem o tym (człowiek na permie robi czasem dziwne rzeczy).
Stwierdziłem, że ma 100% rację. Przy czym jemu chodziło raczej o moje oceny, a podejście do nauki, zaś ja pomyślałem o czym innym.
Otóż to myślenie naszło mnie po tym jak idąc z przyjacielem - tak teraz wiem to na pewno - wdałem się w bójkę z członkiem ekipy osiedlowych kozaków (od zawsze popadałem w konflikty). Większość ludzi, których znam nie włączyłoby się gdy ich przewaga była czterokrotna. A on się włączył. I to mnie naprawdę zszokowało, bo o ile ja często wpadam w bójki, to on nigdy w żadnej nie uczestniczył.
I po tym wydarzeniu zacząłem intensywniej myśleć. Zazwyczaj myślałem o tym czego nie mam, a wtedy pomyślałem o tym co mam. I mam naprawdę świetnego przyjaciela, na którego omen nomen przypuszczam, że nie zasłużyłem. Mamy świetną paczkę najlepszych na świecie koleżanek i kolegów.
I chociaż nie jestem bogaty i piękny to jestem szczęśliwy. Morał z tego taki moje szkarady, że patrzcie na to co już macie,a nie fantazjujcie o zielonych migdałach.

P.S.
Stwierdziłem, że mam mało notek więc nocic mi!