Karczma Rookgaardu - opowieści RPG

[Borpol]

Rozdział IX

Król Tibianus III obdził się w nocy gorący i spocony. Po połowie minuty weszła jego uzdrowicielka.
- Czy coś się stało o panie? Czy mam wezwać wykwalifikowanych druidów?
- Nie trzeba... Przyślij mi tu natychmiast dowódce królewskich paladynów.
- Dobrze panie.
Po dziesięciu minutach przyszedł dowódca.
- Wzywałeś mnie panie?
- Tak... Czuję że nadchodzi koniec... Wyślij swojego najlepszego paladyna do miasta Carlin. Prosze oto list który muszą dostarczyć królowej Eleonorze. Proszę pospiesz się. Czuję że zbliża się wojna z której tylko najlepsza rasa przeżyje.
- Rozkaz!
Dowódca wyszedł z komnaty. Król Tibianus III przez chwilę patrzył się na ściane poczym wziął kawałek mięsa, ugryzł go i poszedł spać.

Otworzyłem oczy i rozejrzałem się. Burza śnierzna kończyła się a elf i krasnolud przygotowywali śniadanie z ostatnich resztek prowiantu.
Tej nocy przyjnił mi się dom. Tęskniłem za starą matką i jeszcze starszym dziadkiem. W śnie zapolowałem na jelenie, przyniosłem prowiant do domu gdzie przy starych świecach zjedliśmy kolację.
W oku zakręciła mi się łza. Razem z elfem i krasnoludem zjedliśmy śniadanie.
- Idę zapolować. Trzeba wreszcie zdobyć coś do jedzenia - powiedziałem wesoło próbując ukryż tęsknote za domem.
- Pójdziemy z tobą i... - zaczął krasnolud ale elf przerwał mu spojrzał się złowrogo na niego jakby wiedział co czuję.
Wyszedłem z jakskini. Na dworze było bardzo zimno. Zaczołem oddalać się od jakini. Nagle gdzieś około dwustu metrów odemnie pojawił się niedźwiedź polarny. Wciągnąłem łuk i wystrzeliłem trzy strzały. Z ogromnął prędkością poleciały w stronę niedźwiedzia ale wrzystkie przez niego przeleciały. Pomyślałem że mi się coś przewidziało lecz gdy odbiegłem niebyło niedźwiedzia tylko same jego kości. Były już przegniłe. Nagle niewiadomo z kąd rozpoczeła się burza śnieżna. Z jednej strony pojawiły się wielkie niebieskie oczy zaś z drugiej czerwone oczy. Niestety przez burzę śnieżną niewiedziałem kto to. Byłem odwrócony do niebieskich oczu. Z tyłu usłyszałem głos.
- Może jednego z nas pokonałeś ale niepokonasz NAS! - powiedziały czerwone oczy.
Nagle naokoło mnie pojawiło się wiele czerowny oczu. Strach przegnałem z mojego umysłu i wyciągnąłem miecz. Rzuciłem się na nich. Przewaliłem jednego. To był nekromanta. Już miałem zadać cios ostateczny gdy nagle ciało zamieniło się w kupę kości. To samo stao się z resztą nekromantów. Na polu bitwy zostały tylko wilkie niebieskie oczy. Skoczyłem nanie i podczas bardzo krótkiego lotu zbaczyłem. To był Yeti lecz nim doleciałemzamienił się z śnieg i wiatr zwiał go na wiele mil stąd.
- Co się tu dzieje...? - powiedziałem. Nagle zrobiło mi się słabo i runąłem na śnieg. Zemdlałem.

Obudziałem się w domu.
- Witaj synu - powiedziała moja matka.
Osłupiałem.
- Co ja tu robię? - pomyślałem. Obejrzałem się. Za mną siedział dziadek palący fajkę. Zakręcio mi się w głowię. Siedziałem na łóżku. Wstałem i wyjrzałem przez okno. Na dworze było wczesne lato. Dzieci z miasta bawiły się na trawie a starszy ludzie spacerowali po lesie. Wyszedłem z domu i skierowałem się do miasta. W mieście ludzie witali mnie i kłaniali się nisko. Byłem podekscytowany ponieważ ludzie racej w mieście nielubili mnie. Poszedłem do świątyni. Jak zwykle siedział w niej Cipfried.
- Witaj - powiedziałem - mnich odkręcił się do mnie. Jego twarz była demona. Upadłem przestraszony. Demon nachylił się nademnie.
Nagle obudziałem się... No właśnie gdzie?

C.D.N.

Jeśli komukolwiek spodobała się moja opowieśc no to...

[Borpol]

Czy chcecie bym kontynuował opowieść?

[Valderor]

Co się dzieje z Panem Klockiem? Odgrażał się, że wkrótce usłyszymy kolejną jego opowieść.

@Borpol: Chcemy, jak najbardziej! Po to właśnie jest ten temat.

To teraz ja. Część 2/7.

Po drugiej stronie piekła

To die would be an awfully big adventure...

II

Rozkaz był gotowy, należało teraz przekazać go kurierowi, aby zaniósł go, komu trzeba. Spojrzałem jeszcze raz na mapę podziemi. Odkąd wróg opanował większość tuneli, coraz trudniej jest poruszać się po wyspie. W końcu odłożyłem pióro i zakorkowałem kałamarz. Dopiero wtedy zauważyłem wyprostowanego na baczność szeregowego, który stał obok już chyba od dłuższego czasu.
- Spocznij. Mów.
- Melduję: doniesiono nam, że trolle nocą potajemnie przeniknęły podziemnym przejściem poza mury, do miasta ludzi!
- Bardzo dobrze, żołnierzu. Ten plan był kluczem do naszego sukcesu. Rozumiem, że miasto zostało obrócone w ruinę i powoli dogorywa?
- Ehh... no... niezupełnie...
- Co przez to rozumiecie? Nie zaskoczyli ich śpiących? Nie podpalili miasta? Nie zatruli studni?
- No... właściwie to nie... ale ukradli kilka rzeczy.
- Dobrze! Lepsze to niż nic! Okradli zbrojownię? Ludzie są bezbronni? Doskonale, szykujemy szturm!
- Ehm... no tak właściwie to nie zbrojownię...
Pauza.
- Nie zbrojownię. To co konkretnie ukradli? W jaki sposób zmniejszyliście zdolności bojowe ludzi?! ODPOWIADAĆ!
- ...owce...
Nastąpiła długa chwila ciszy.
- Szeregowy, posprzątacie ściek pod salą, w której więzimy niedźwiedzia. Zejść mi z oczu.
Zrolowałem mapę i zdjąłem z głowy hełm. Jak zwykle zaczepił o mój róg i dłuższą chwilę musiałem szamotać się z żelastwem. Co za dzień. Co za idioci. Cholerni szeregowcy, kim ja muszę dowodzić? Cholerne orki. Niczego nie potrafią dopilnować, niczego nie umieją załatwić, a może nawet potajemnie prowadzą sabotaż. I cholerne trolle. Są tak głupi, że powinno się ich potopić. Słyszałem, że gdy trollowi zamachać rybą przed nosem, a potem ją wrzucić do bagna, bezmyślny stwór wskoczy za nią - i tak oto powstały trolle bagienne. A przede wszystkim cholerni ludzie! Ile to już lat minęło, odkąd panoszą się na tej wyspie!? A wciąż przybywają ich nowe zastępy! Do Orshabaala z nimi. Chcę znów zobaczyć Mintwalin. Przeklęci niech będą bogowie, jak długo czekamy na te zapowiadane posiłki!!!
Poczułem, jak ogarnia mnie szał. Byłoby niegodne minotaura, gdyby prości żołnierze zobaczyli mnie w takim stanie. Odetchnąłem głęboko i zanuciłem pieśń, aby znów odzyskać harmonię.

[Valderor]

Po drugiej stronie piekła

To die would be an awfully big adventure...

III

Przy wyjściu dogoniłem Rynroda. Zaaferowany zdradził mi, że ma ochotę wybrać się w głębsze partie jaskiń, może nawet stawić czoła kilku orkom.
- Wybierzemy się razem? Będzie tak samo jak przeciwko trollom, bestie nawet nie będą wiedziały, co się z nimi dzieje! Rach, ciach, świst! I już walą się na ziemię! Podobno łup z pokonanych orków można sprzedać dużo korzystniej, rozmawiałem już z Obim. I może nawet minotaura spotkamy! Ty, to by było coś!
- Zlituj się, Rynrod - studziłem zapał przyjaciela. - Orki są dużo groźniejsze niż trolle. Pamiętasz, jak niegdyś gonił nas tamten oszczepnik? Spieprzaliśmy w podskokach i żyjemy tylko cudem, a ty teraz chcesz walczyć z dziesiątkami orków. I z minotaurami. Zupełnie straciłeś rozum.
- To oczywiste, że nie pójdziemy sami. Jest na tej wyspie kilku silnych wojowników, którzy daliby radę nawet minotaurowi. Zaprosimy jednego do kompanii. I wtedy będziemy niepokonani!
Tak rozmawiając, wyszliśmy z budynku akademii na miejski rynek. Okazało się, że ma tu miejsce jakieś zgromadzenie. Niewielki tłumek zebrał się wokół beczki, która służyła jako podest starszemu mężczyźnie o siwych włosach. Nie znałem go. Górując nad zebranymi, wygłaszał długą przemowę, gestykulując gwałtownie.
- Słuchajcie mnie wszyscy! Przepowiedziany czas nadchodzi! Wkrótce otworzą się wrota, niedługo nawiedzą naszą wyspę groźne i złowrogie potwory, przeklęte przez bogów ciemności, rodem prosto z piekieł i podziemi! Zaufajcie Fardosowi! Zaufajcie Banorowi! Musicie wyzbyć się pożądliwości, a zachować odwagę! Odrzucić wszystkie materialne rzeczy, które pętają was niczym kajdany! Wyruszyć w drogę, dźwigając jeno własny honor, a wówczas może będziecie ocaleni! - przemawiał starzec.
Tłum zaszemrał złowrogo. Myśl o pozbywaniu się całego dobytku nie trafiła jakoś do żadnego z obecnych.
- Idiota - parsknął Rynrod. - Słońce mu chyba zaszkodziło!
Ktoś rzucił skórką od banana. Starszy mężczyzna, niezrażony chłodnym przyjęciem, kontynuował.
- Bogowie objawili mi sekrety! Albowiem powiedziane jest, że tylko pokorni...
Zacząłem słuchać z uwagą, gdy nagle jakiś człowiek ubrany w niesłychanie krzykliwy, kolorowy strój (zastanowiłem się, czy przypadkiem nie był daltonistą - niemożliwe bowiem jest celowe uzyskanie tak dziwacznej kombinacji barw) podszedł do beczki, zepchnął z niej mówcę, poczęstował go krótkim słowem, którego niestety nie dosłyszałem, splunął i sam wdrapał się na podwyższenie.
- HUAHUAHUAHUA! - zawołał donośnie. Na te słowa tłum wyraźnie się ożywił.
- Cóż to na Zathrotha ma znaczyć? - mruknąłem, szukając wzrokiem starca, który przemawiał wcześniej. Na próżno, wmieszał się w tłum i zniknął. Nieważne, znajdę go dziś lub jutro.
- To pewnie jakiś prorok lub kapłan którejś z tych nowoczesnych religii - zastanawiał się na głos Rynrod - być może recytuje zaklęcia, aby nas ochronić. Albo obdarzyć dostatkiem. Nie znam tych słów, ale brzmią bardzo... tajemniczo.
- FRI ITANZ PLYX! - zakrzyknął prorok wielkim głosem, jakby chcąc potwierdzić słowa mojego druha.
- Musimy mu się jakoś odwdzięczyć, nie? - Rynrod wyciągnął z sakiewki złotą monetę i rzucił ją w stronę stojącego na beczce. Kątem oka zauważyłem, że kilka innych osób przepycha się, aby z czcią złożyć dary u stóp człowieka, który nie przestawał wykrzykiwać w dziwnym narzeczu.
- BR! SWE! PL! - ryczał prorok. Rynrod słuchał go z nabożnym uwielbieniem. Pociągnąłem go za rękaw.
- Chodźmy już stąd.

[Valderor]

Po drugiej stronie piekła

To die would be an awfully big adventure...

IV

Padł.
Pochyliłem się i jeszcze raz ciąłem znad głowy, roztrzaskując hełm. Teraz już na pewno nie żyje. Rozejrzałem się po pobojowisku, walka zakończyła się naszym bezdyskusyjnym zwycięstwem.
Otarłem miecz z krwi i poleciłem szeregowym dokładnie przeszukać ciała, po czym wynieść je na górę; już orkowie będą wiedzieli, co z nimi zrobić. Dopóki będą mieć świeże mięso, dopóty nie powinno być z nimi kłopotów. Dziwne było, że przepuścili tych ludzi przez swoje korytarze. Czyżby zdrada, bunt? Gdy moi żołnierze wrócą, zażądam raportu.
Jeden z rannych zacharczał i ucichł. Prawdopodobnie tliło się w nim jeszcze życie, ale nikogo to już nie interesowało. Zielonoskórzy już się tobą zaopiekują, ale jeśli chcesz, wybierz sobie własne tempo umierania, człowieku. Gdybym ja był na twoim miejscu, zachowałbyś się tak samo, nieprawdaż?
Wreszcie przyniesiono mi łup. Był marny, jakieś pikowane zbroje, skórzane nogawice, szable. Czy ci ludzie świadomie przychodzą tu po śmierć? - zastanowiłem się. Z takim wyposażeniem nie mają przecież żadnych szans. Ich gatunek skazany jest na wymarcie, o ile nie zmądrzeje. Zaledwie jeden przyzwoity miecz, jedna miedziana tarcza, jeden hełm - jak ci ludzie to nazywali - wikingów? Przymierzyłem go. Ładna stal, szkoda, że nie pasuje na minotaura.
A przede wszystkim, po jakie licho ci ludzie noszą ze sobą kwiaty?
Nie powinienem mówić do siebie, podobno to oznaka nadchodzącego szału. Och, jak bardzo chciałbym znów zobaczyć Mintwalin...
- Uprzątnąć tu! - rozkazałem. Moi podwładni żwawo zabrali się do pracy i wtedy usłyszeliśmy cichy odgłos klucza w zamku.
Było to zupełnie niespodziewane. Osłupiały spojrzałem na drzwi, które od były zamknięte od tak długiego czasu, a teraz uchyliły się, zgrzytając przeraźliwie nienaoliwionymi zawiasami. Po drugiej stronie nie było już elektrycznych pułapek, za to stanął w nich Czarownik, a u jego boku - nie mogłem uwierzyć własnym oczom - minotaur Strażnik, zaś za nim - cały pododdział żołnierzy.
- Baczność! - zdążyłem zakrzyknąć.
- Poznajcie sekret śmierci! - przywitał nas oficjalnie Czarownik - Jak widać, wbrew wyrokom bogów osiągnąłem znaczny postęp w stabilizacji magicznego portalu. Udało się wreszcie ściągnąć posiłki z Mintwalin. Oto nasi nowi towarzysze. Od tej pory Strażnik przejmuje dowództwo!
- Przestań gapić się jak cielę w malowane wrota - mruknął Strażnik, patrząc na wyraz mojego pyska.
- Ubodłeś mnie tym komentarzem - odparłem. - Może kilka słów wyjaśnienia? To jest zmiana, prawda? Ja i mój oddział wracamy do Mintwalin?
- "Choć uporczywy opór może być prowadzony małymi siłami, w końcu należy przeciwko wrogowi wystawić duże siły." - odpowiedział Strażnik.
- On mówi, że zostajecie tutaj. Aby przyspieszyć zwycięstwo - pospieszył z wyjaśnieniem Czarownik.
- W takim razie - dalej miałem wątpliwości - dlaczego nie przysłano większego oddziału? Damy radę odeprzeć atak ludzi, ale i tak nie uda nam się zdobyć miejskich murów.
- "Zabezpieczyć się przed porażką, to wymaga defensywnej taktyki. Porazić wroga, to wymaga ofensywnej taktyki." - Strażnik miał na każdą okazję gotową odpowiedź.
- To znaczy, - wtrącił Czarownik - że Mintwalin ma własne problemy i że król Markwin nie może pozwolić sobie na przysłanie większych sił.
- A czy mamy w ogóle jakiś plan?
- "Jeśli znasz wroga i znasz siebie, nie obawiaj się wyniku stu bitew. Jeśli znasz siebie, ale nie wroga, na każde zwycięstwo odniesiesz jedną porażkę. Jeśli nie znasz ani wroga, ani siebie, wówczas przegrasz każdą bitwę."
- Mówi, że trzeba usiąść i pomyśleć, co dalej.
A oby was Tezeusz wydoił... - pomyślałem.

[zakazane1991]

wszysktie opowiadania cool. Borpol pytałeś się czy pisać dalej.
Odp: pisz dalej bo ciekawie sie robi
P.S piszcie więcej komentarzy

[Michoss]

Prolog

-Nie! Nie zginę!!! Moja siła jest zbyt wielka!!!
I znowu poczuł ból. Rycerz zamachnął się i wbił ostrze miecza w brzuch wielkiej, krwistoczerwonej bestii. Zamknął oczy, i poczuł że umiera. Gdy je otworzył, i spojrzał na swoje ciało, zobaczył, że go niema. Ujrzał jeszcze tylko jak wielki straszliwy demon pada na kolana, i obraca się w proch...Więcej nie widział.

Stary brodaty człowiek stał zręcznie, na jednej nodze, na szczycie niewielkiej kamiennej piramidy, i patrzał na odległy ląd...
-To już tyle lat...
Spokojnie zsunął się z piramidy, i rozpłynął w przestrzeni...



Część I

Wieść rozniosła się już po całym świecie...A jednak żyje...
Rycerz spojrzał na swój stary miecz... Spękany prze ciosy, wygięty przez płomień, a na ostrzu widać jeszcze było plamę krwi. Mieniła się wszystkimi odcieniami czerwieni, niczym płomienie. Wiele razy chciał ją zmyć, a najlepsi kowale starali się naprawić miecz...Nie dało to żadnego efektu... To magia...
Poczuł wstrząs pod nogami. To statek dobił do brzegu. Wstał, i wyszedł na ląd. Jego przyjaciele już na niego czekali:
Anar-Jego rodzony brat, oraz Elfowie- Shabar i Una-nar-Trzech strzelców wyborowych, potrafiących trafić człowieka prosto w serce, z odległości pięciuset metrów,
Tavitir i Matrana- Rycerz pierwszej drużyny wraz z siostrą, również wojowniczką,
Kunharan oraz Rthowath- Bracia Krasnoludowie, wielcy berserkerzy,
Irvina, jej mąż Wanrek oraz Triona, i Tramkanor- Czarownicy, najwięksi z największych,
Tabala, Minor oraz Virian- Bracia i siostra natury, wspaniali druidzi, oraz on:
Anoran, zwany mistycznym ostrzem, zabójca Maga Strachu.
-Witajcie! Więc znowu razem, znowu w tym samym celu. A więc! Za wygraną!
Wszyscy zgodnie unieśli broń do góry i odkrzyknęli. Drużyna krzywego miecza, ponownie razem...


Moja pierwsza (no druga, ale pierwsza która ujrzała światło dzienne) opowieść RPG.

[Valderor]

@Michoss: Zaczyna się ciekawie...

Po drugiej stronie piekła

To die would be an awfully big adventure...

V

U Obiego jak zwykle kolejka. Ha, "kolejka" to mało powiedziane - w niewielkim budynku kłębiły się tłumy ludzi przerzucających się najróżniejszymi przedmiotami, przekrzykujących się, przepychających z miejsca na miejsce... ogólnie mówiąc, panował zupełny chaos, wśród którego uwijał się biedny Obi. Wdrapaliśmy się zatem na piętro, gdzie było już znacznie luźniej i gdzie po krótkich targach Dixi kupiła od nas łupy zdobyte na trollach, jak zwykle okazała się straszliwie skąpa. Na bogów, dlaczego ci sklepikarze tak niechętnie rozstają się ze swym złotem? Już mieliśmy wychodzić, gdy Rynrod dostrzegł, że w sąsiedniej izbie siedzi dwóch mężczyzn. Zajrzeliśmy do środka.
Obaj wyglądali na doświadczonych poszukiwaczy przygód, którzy już niejednego minotaura i niejednego zgniłrobala wyprawili na tamten świat. Jeden z nich nosił strój myśliwego, a jego łuk stał oparty o krzesło. Obok leżał wypchany, pękaty plecak. Drugi, znacznie tęższy, ubrany był w rycerską zbroję, zdjął jedynie pelerynę. Zastanowiłem się przez chwilę, po jaką cholerę rycerze noszą na plecach te swoje peleryny - jeśli myślą, że przydaje im to respektu, to są w grubym błędzie. No cóż, może po prostu nikt jeszcze nie odważył się powiedzieć im tego wprost.
Siedzieli na krzesłach po przeciwnych stronach stołu, który był przestawiony na środek pokoju. Pierwszą rzeczą, którą zauważyłem, była pokaźna kupka złotych monet leżących na blacie, tuż przed rycerzem. Obok, przed myśliwym, znajdował się drugi stos, mniej więcej tej samej wielkości. Pomiędzy nimi stała niewielka buteleczka, przezroczyste szkło ukazywało zawartość o obrzydliwym zgniłozielonkawym kolorze. Co tu się wyrabia? - pomyślałem.
Obaj mężczyźni przez chwilę mierzyli się wzrokiem.
- Sprawdzam - powiedział łucznik z kamienną twarzą.
- Przebijam. Dwadzieścia - wojownik nawet nie mrugnął.
Obaj wyciągnęli po garści złotych monet i dołożyli do zgrabnych stosików leżących na stole. Moja ciekawość wzrosła. O co chodziło?
- Dokładam - odrzekł łucznik bez śladu emocji.
- Czekam. Razem dwieście sześćdziesiąt - dostrzegłem, jak po skroni wojownika ścieka kropelka potu, choć jego głos był chłodny i opanowany.
Przez chwilę przypatrywali się sobie niewzruszenie.
- Przebijam. Jeszcze czterdzieści - przysiągłbym, że na ustach łucznika zatańczył cień uśmiechu.
- To ja przebijam - wojownik przełknął ślinę. Sięgnął do sakiewki i powoli położył na stole pojedynczą monetę z połyskliwego, srebrzystego metalu. Nigdy takiej nie widziałem, nie miałem pojęcia, ile może być warta. Mina myśliwego momentalnie zrzedła. Przez chwilę milczał.
- Pas - ogłosił w końcu.
Rycerz uśmiechnął się i wyciągnął rękę, chcąc najwyraźniej zagarnąć wszystko, co leżało na stole. Myśliwy błyskawicznie chwycił go za nadgarstek.
- Nie tak szybko - syknął - Najpierw fiolka, potem złoto.
Wojownik przez chwilę siedział bez ruchu, w końcu jednak wzruszył ramionami, sięgnął po buteleczkę leżącą na stole, zręcznym ruchem odkorkował ją i przytknął do ust, pijąc. Nagle zakrztusił się, a przez jego twarz przemknął grymas obrzydzenia, lecz po chwili dopił płyn i odrzucił puste naczynie na podłogę. Zgarnął oba stosy złota ze stołu do worka. Zdążył jeszcze szyderczo wyszczerzyć zęby w kierunku rywala, po czym upadł na podłogę i zwinął się w paroksyźmie bólu.
Łucznik wstał, obciągnął kaftan, pod którym zabrzęczała kolczuga. Spojrzał w naszą stronę.
- A wy na co się gapicie? Macie jakąś sprawę?

- A więc po prostu potrzebny wam najemnik - bardziej stwierdził niż zapytał łucznik, który przedstawił się imieniem Var Emther. Szliśmy główną ulicą miasteczka. Myśliwy miał pewny krok i niełatwo było za nim nadążyć.
- Owszem, szlachetny panie - pospieszył z wyjaśnieniem Rynrod - udajemy się na wyprawę w głąb podziemi i poszukujemy silnego, mężnego towarzysza, wspólnie z którym pokonamy minotaury, sługi ciemności! I oczywiście wzbogacimy się znacznie.
Łucznik aż się zatrzymał. Zrazu uniósł brwi ze zdziwieniem, przesunął po nas wzrokiem, zrobił taką minę jakby miał ochotę parsknąć śmiechem lecz w ostatniej chwili zmienił zamiar. Zastanowił się przez moment.
- No dobrze, właśnie przegrałem nieco złota, mogę więc wam pomóc... oczywiście nie za darmo. Moja cena wynosi równe sto sztuk złota oraz połowę łupu. Decydujecie się czy nie?
Zamilkliśmy. Cena była bardzo wysoka, choć z drugiej strony otwierała się przed nami niepowtarzalna szansa na wielką przygodę. Zajrzałem do swej sakiewki, próbując policzyć podzwaniające w niej monety.
Może tym razem to ja będę mógł olśnić Amber opowieścią, pomyślałem.

[Valderor]

Czas już zakończyć opowieść... Słowa krytyki mile widziane.

Po drugiej stronie piekła

To die would be an awfully big adventure...

VI

I znów siedzę przy stole, czytam kolejny raport, zaznaczając na mapie orientacyjny zasięg sił wroga. Wydaje się, że wieża orków renegatów na zachodzie padła. Cieszyłbym się, gdyby nie świadczyło to o rosnącej sile ludzi. To dobrze, że znów mamy kontakt z Mintwalin. Pokonamy ich szybko, niech już będzie po wszystkim.
Większość minotaurów wysłaliśmy na patrol. Czarownik siedzi w swojej komnacie razem ze Strażnikiem - mieli obmyślać strategię, choć moim zdaniem właśnie razem żłopią mleko. Skandal, powinni byli podzielić się z nami.
Czy usłyszałem jakieś odgłosy? Zastrzygłem uszami, aż zadzwonił kolczyk. Faktycznie, na górze rozległy się stłumione krzyki, trochę kwiknięć, szczęk żelaza. Nagle coś ciężkiego zwaliło się na podłogę dokładnie nade mną, aż kurz posypał się na papiery. Zły znak. Skinąłem na kompanów, wyjęliśmy broń i we trzech zaczailiśmy się przy schodach, nasłuchując. Z góry dobiegły ludzkie głosy.
- Dość dużo dzisiaj było tych minotaurów. To aż podejrzane.
- Myślisz, że grozi nam niebezpieczeństwo?
Fantastycznie! Kolejna wizyta żałosnych ludzików! Co się dzieje z orkami, mieli zatrzymywać właśnie takie wycieczki! Poszli łowić ryby czy co? Chyba, że - ta myśl sparaliżowała mnie na moment - nie dali rady ich powstrzymać...
- Wam - na pewno grozi. Zejdę pierwszy i przyciągnę ich uwagę. Wy liczycie do dziesięciu i wpadacie za mną. Zrozumiano?
- Tak jest.
W tej samej chwili, gdy człowiek postawił stopy na posadzce, wszyscy trzej zadaliśmy cios. Spodziewał się tego widocznie, zwinnie sparował na tarczę, odskoczył w tył, pobiegł w kierunku ogniska. Miał na plecach łuk. Litości, czy on myślał że przyjdzie tu jak na polowanie, a my pozwolimy się wystrzelać jak kaczki? - przemknęło mi przez myśl.
- Jeden bierz go! - zakomenderowałem - Czekamy na resztę.
Człowiek zrozumiał chyba, że jego plan odciągnięcia nas w głąb pomieszczenia nie wypalił. - Nie scho...! - krzyknął, ale dwóch pozostałych ludzi już stało u stóp schodów, a my potężnymi ciosami spychaliśmy ich ku skrzyniom i kolumnie.
Byli niscy, niżsi ode mnie o dobre pół metra. Dlaczego ludzie są tak karłowaci, to niesłychanie utrudnia walkę! Jeden z nich skulił się i przemknął pod moim ostrzem. Dobiegł do stojącej nieopodal beczki, schronił się za nią - zaraz obok stało krzesło, które chwycił i zaczął nim wywijać nad głową. Stracił do reszty rozum, pomyślałem, a może chce je wykorzystać jako pocisk? Faktycznie, rzucił mebel prosto pod nogi minotaura, który z najwyższym trudem blokował przerażająco szybkie cięcia człowieka z łukiem. Tak szybkie, że widziałem tylko pojedyncze błyski stali.
Nie miałem już czasu na przyglądanie się walce. Przeciwnik, który stał przede mną, nagle zdobył się na odwagę i zaatakował, uderzając buławą z szerokiego wymachu. Niezłą ma krzepę, zauważyłem. Zbiłem cios, cofnąłem się o krok i odpowiedziałem silnym uderzeniem, które ześlizgnęło się jednak po tarczy wroga. Ten doskoczył do mnie i znów uderzył. Błyskawicznie sparowałem, ale nie dość dokładnie. Obuch trafił prosto w nieosłonięty hełmem róg. Ból powalił mnie na kolana.
- Kaplar! - zakląłem plugawie. Pchnąłem mieczem na oślep, stłumione stęknięcie podpowiedziało mi, że trafiłem. Krew pociekła jasnym strumieniem z szerokiej szpary w pikowanej zbroi. Jeszcze nie śmiertelnie, pomyślałem, wstając na nogi. Ale już niedługo. Wyszczerzyłem zęby, cofając miecz do ciosu.
Właśnie wtedy poczułem uderzenie w plecy. Strzała przebiła się przez oczka kolczugi. Cholera, pomyślałem. Ale jeszcze żyję, to nic poważnego. Zabiję was po kolei, zabiję was wszystkich! Ignorując budzący się szał, rąbnąłem od dołu mieczem w skulonego przede mną człowieka. Choć zdążył zasłonić się tarczą, siła ciosu rozłożyła go na stole. Dokumenty pofrunęły w powietrze. Poprawię jeszcze raz i koniec. Niespodziewanie druga strzała wbiła się w nogę od stołu, zauważyłem, że grot ocieka jakąś zielonkawą substancją.
Znów zadałem cios, tym razem jednak był tak słaby, że sam nie mogłem w to uwierzyć. Najwyraźniej stało się coś bardzo, bardzo złego. Przeciwnik bez trudu zasłonił się i odskoczył w bok. No dalej, giń, człowieku! - uniosłem miecz, który nagle wydał się tak ciężki, że moje ramię opadło. Wróg zakręcił się obok, coś ciemnego mignęło mi przed oczami i nagle zobaczyłem wszystkie gwiazdy. Bezwładnie upadłem na ziemię.

Nigdy jeszcze nie czułem się tak słabo. Gdzie są moi żołnierze? O kilka metrów ode mnie leżał jeden z nich, okrutnie rozszlachtowany, w rosnącej kałuży krwi. Na bogów, cóż za broń mogła to uczynić! Drugi jeszcze, słyszałem, opierał się atakowi dwóch ludzi, ale ci przyparli go do ściany i wiedziałem, że jego śmierć jest tylko kwestią czasu. Trzeci człowiek opierał się o kolumnę, dyszał ciężko, spluwał na ziemię. Złamane żebra? Ha, bardzo dobrze...
Rozległ się ryk umierającego minotaura. A zatem ponieśliśmy klęskę. Jeszcze ja pozostałem, ale to już ostatnie chwile. Zatrute strzały, kto by pomyślał? Przecież sami je składowaliśmy na wypadek wojny. Pewnie nawet nie będzie im się chciało mnie dobić. Ja bym się nie fatygował, nieprawdaż?

VII

- Aleśmy im dali popalić! - nie mogłem opanować podniecenia. - Już prawie mnie miał, tym ciosem by mnie rozpłatał, za nic bym nie sparował! Jestem ci na wieki wdzięczny, panie Var Emther! Ta sztuczka z zatrutymi strzałami, to było coś!
- Nie ma sprawy, w końcu płacicie mi za takie usługi. Podziękuj raczej Rynrodowi, gdyby nie jego trik z krzesłem, walka mogłaby trwać dłużej.
- A właśnie, jak się czujesz? Nie wyglądasz najlepiej - spojrzałem z troską na przyjaciela.
- Będę żył - wychrypiał z wysiłkiem - chyba, że spotkamy ich tu więcej.
- Żadnych innych minotaurów tu nie ma - odpowiedział Var Emther, metodycznie przeszukując wszystkie ciała, beczki i skrzynie, zbierając łup. Z podziwem patrzyłem na niego i na rosnący stos żelastwa, który zamierzał zabrać z powrotem do miasta. Sam nigdy bym tego nie udźwignął.
- No chyba że za tymi drzwiami - dodał po chwili. - Czasem dobiegają zza nich złowrogie okrzyki. Nikt z naszych nigdy się tam nie dostał, zawsze są zamknięte na głucho.
- Nie wydaje mi się - odparłem, ciągnąc za klamkę.
Drzwi otworzyły się szeroko. Var Emther spojrzał na mnie, a z jego wzroku, poza niedowierzaniem, trudno było cokolwiek wyczytać. Wydawał się wstrząśnięty.
- Może po drugiej stronie czeka nas jeszcze wspanialsza, jeszcze bardziej emocjonująca przygoda? - zaryzykowałem.

Powoli ogarniał mnie chłód, światło ogniska z każdym uderzeniem serca traciło jasność. Widziałem jeszcze, jak trzech rozgadanych ludzi przekracza próg drzwi prowadzących do komnat Czarownika. Gdybym mógł, uśmiechnąłbym się do nich po raz ostatni.
I oto nagle ich triumfalne głosy ucichły, a po sekundzie ściany rozświetlił białobłękitny żar i przysiągłbym, że poczułem woń palonego mięsa. Niemal jednocześnie rozległ się donośny krzyk strachu, jęk rozpaczy, ale szczęknęło żelazo i jęk urwał się, jak nożem uciął. Gasnącym wzrokiem zobaczyłem jeszcze, jak jakiś okrągły przedmiot wytoczył się z drzwi. Dalej nie było już nic.

[Borpol]

Dałem tyle wizji że teraz niewiem jak mam pisać dalej...
Niedługo coś się wymyśli ale musicie poczekać bo też tak jakby niemam zbyt dużo czasu na pisanie

[Borpol]

Niechce by temat ten zniknął w tłoku...
Niechce by ten temat zniknął nawet w pamięci użytkowników forum...
Ten temat jest zbyt ciekawy by druga strona go przechwyciła...
Dopisując to chcę by ktoś opowiedział następną historię...
Karczma na wieki...

[- Prodigy -]

<zdmuchuje cieńką warstwe kurzu z tematu> Ahoy, lads! Widzę, że jestem pierwszą osobą, która postuje w tym zacnym temacie od... 2006 roku. Najwyraźniej wena opuściła moich rookgaardiańskich pobratymców, ale liczę, że jeszcze coś skrobną, szkoda byłoby, żeby temat zniknął w czeluściach forum . A tym czasem z mojej strony coś na orzeźwienie literackiego ducha <khem, khem...>. I nie pytajcie co to ma wspólnego z Rookgaardem, może później coś się z tego rozwinie (o ile postanowię kontynuować), a póki co...

***

Martwa cisza sączyła się z każdego liścia, kapiąc wielkimi kroplami, które porywane przez wiatr wznosiły się wysoko ku niebu, nim zdąrzyły dotknąć ziemi. Uśpiona gęstym powietrzem okolica zdawała się wstrzymywać powietrze, jak gdyby w obawie przed nadchodzącą falą grzmotów i gwizdów, które niosły się nad pobliskim wzgórzem, rozbijając się o rosnące nieopodal brzozy. Purpurowe chmury, których pozłacane ostatnimi promieniami blednącego słońca brzegi, fałdowały się i rozciągały, jak gdyby chcąc oderwać się od obłoku i samemu zatańczyć z wiatrem, z czasem gasły i bledły, przybierając to brunatną, to granatową na przemian barwę. Gęste, ciężkie, przesiąknięte ogromem niesionej wody chmury nieporadnie i ospale wlekły się po niebie, zaganiane to w jedną, to w drugą stronę przez szalejący wiatr, który zdawał się pilnować by żadna z jego niesfornych owieczek nie wymknęła się ze stada, które ograniczone widnokręgiem kreśliło na wzburzonym niebie ciemny kontur nadchodzącej burzy.
Siedział na drewnianej ławce, oparty o frontową ścianę domu, bacznie przyglądając się każdej scenie przedstawienia, by żadna przypadkiem nie umknęła jego uwadze - w końcu żaden z aktorów nie powtórzy dwa razy swojej kwestii. Drzewa, świetnie przygotowane do sztuki, z dumą recytowały wyuczoną wcześniej rolę, gwiżdżąc i hucząc wysoko w koronach, tak, by nawet ostatnie rzędy dębów i ramor słyszały wzniosły monolog. Pobliskie krzewy i zarośla szumiąc nieśmiale, przyglądały się znad skarpy wzburzonej tafli zaciekawionego całym teatrzykiem cieni i powiewów stawu, po którym żeglujące do tej pory spokojnie kwiaty, które spadły z rosnącej nieopodal niredy, gnane były od brzegu do brzegu przez szalejący wiatr, który z uwagi na swoją wścibską naturę wtykał każdy powiew we wszystkie osiągalne dla niego miejsca - od szczytu wznoszącego się nad domem wzgórza, przez rozsiane na łące milomie, na wąskim korycie biegnącej niżej rzeki skończywszy. Kolorowe liście, opadłe z rzucającego przytłaczający cień klonu, biegły po ziemi pędzone gwałtownym podmuchem, wznosząc się i opadając, jak gdyby bawiły się w łapanego z szalejącym wiatrem, tańcząc i podskakując, prowokując do zabawy. Kłębiące się chmury rzucały coraz większy cień, okrywając powoli całą okolicę chłodnym welonem, spod którego żadne drzewo, żadne źdźbło trawy wydostać się nie mogło. Wiatr wzmagał się z każdą chwilą, galopując przez pola i drogi, jakby chciał obwieścić jakąś ważną wiadomość. Fala silnych powiewów z rykiem rozdzierała powietrze, przecinając się o niewzruszoną niczym starą ramorę, stojącą samotnie kilka kroków od chaty. Uwieszony na ganku drewniany dzwoneczek zdawał się krzyczeć: "Ja też! Ja też tu jestem!" wystukując nieregularną melodię, dyktowaną powiewami wiatru, zbyt cichą jednak, by dać się usłyszeć bez uważnego nadstawienia uszu.
Wciąż siedział, zafascynowany cudowną akustyką, która przeszywała powietrze ciężką, dudniącą wiatrem i powolną melodią, by za chwilę przejść w serię nieuporządkowanych akordów, świszczących wysoko ponad ścianą kołyszącego się lasu. Coraz bardziej zniecierpliwiony, wpatrywał się w przesuwające się chmury, odwracając twarz od rozszalałego wiatru, który na dobre rozpanoszył się po okolicy, ani myśląc wynieść się, bądź uspokoić. Kilka przygnanych podmuchem liści zaczepiło się w jego włosach. Stado większych chmur, wymknąwszy się ukradkiem nieuważnemu pasterzowi, zwarło się, i nastroszyło, po czym wziąwszy głęboki wdech do niewidzialnych płuc, cisnęło z impetem błękitną błyskawicą, rozdzierając niebo żarzącą się łuną. Ziemia zadrżała. Chór rozśpiewanych nad stawem krzewów ucichł. Odważny dotąd krajobraz zamarł, blednąc i gasnąc, jak gdyby starając się wołać o pomoc, lecz nie był wstanie wyartykułować najcichszego dźwięku, przyduszony masywną falą ciężkego powietrza. Nim wiatr spostrzegł się, kolejne snopy światła wyleciały spod ciężkiej od wody, czarnej sukni gęstego obłoku. Grzmot za grzmotem uderzały ponad lasem, przygniatając wszystkie inne dźwięki do ziemi. Chmury nadąwszy antracytowe policzki spoglądały dumnie na wystraszoną florę, obnosząc się ponad lasem z powagą i majestatem.
Wziął głęboki wdech, wypełniając płuca ciepłym powietrzem. Strąciwszy z włosów liście, dostrzegł to, na co tak czekał, czego wypatrywał i nasłuchiwał. Kropelka. Mała kropelka deszczu spadła, rozbijając się o drewnianą poręcz. Za nią kolejna i kolejna. Po nich następna i jeszcze kilka, spadały, łącząc się w smukłe przezroczyste strugi, które niczym sznureczki wiązały opasłe chmury z chłonącą wodę ziemią. Rozlało się na dobre. Ciężkie, przesiąknięte pachnącym powietrzem krople, spadały z impetem na ziemię, to pionowo, niczym woda wylana z wielkiego glinianego dzbanu, innym razem pod ostrym kątem, w zależności od kaprysu wiatru, który niestrudzenie gnał między warkoczami deszczu, z trudem pchając ciężkie chmury.
Strugi wody ciekły mu po policzkach, kapiąc z brody na kamienną posadzkę. Jasnofioletowa, przesiąknięta wodą koszula przylgnęła do ciała, ukazując kontur wiszącego na szyi medalionu. Ani chłodny, przeszywający wiatr, ani zimne krople wody, nie były w stanie zgasić ognia, który w tej chwili płonął w jego oczach, zatopionych w obrazach wewnątrz własnych myśli.
- Ciekawe czy zdążył przed burzą - mruknął, wciąż pozostając w sferze własnych rozmyśleń, zdając się nie zwracać uwagi na własne ciało, chłostane serią ostrych podmuchów wiatru.
Z błękitno-białych pęknięć nieboskłonu raz po raz wylewały się donośne grzmoty, niosąc się dudniącą melodią po drżącej od huku okolicy. Głuchy łomot podkutych wiatrem kopyt galopował ze wschodu na zachód, z północy na południe, ciągnąc za sobą wypełniony chłodną wodą powóz, iskrzący złotymi obręczami kół ponad widnokręgiem. Drzewa kołysały się mimowolnie, jedne wyginając smukłe grzbiety niczym elfie tancerki, inne zaś strzelając spróchniałymi konarami, które łamały się pod naporem gnającego wiatru. Rozmyty zarys koryta, które nie było w stanie dłużej pomieścić wciąż wzbierającej rzeki, zanikał z każdą chwilą, niknąc w toni mętnej wody, której nurt porywał ze sobą coraz większe fragmenty piaszczystego brzegu. Spokojny do tej pory strumień, który łączył się z rzeką od północy, płynąc lekką wstęgą ze szczytu wzgórza, nabrał pędu, niesiony deszczową wodą, zamieniając się w wartki, wzburzony potok, który gnając pienił się uderzając o wystające kamienie, po czym zapadał się gwałtownymi kaskadami, biegnąc po kamienistych schodach w dół urwistego zbocza.
O tej porze roku częste, obfite opady i porywisty wiatr nie były niczym nadzwyczajnym w Kirzen i okolicach, lecz ku własnej uciesze przyznał w myślach, że tak intensywne burze rzadko zdarzało mu się oglądać ostatnimi czasy. Okolica przycichła na kilka minut, lecz po chwili oślepiająco jasny słup światła z rykiem rozdarł powietrze, uderzając gdzieś za trawiastą polaną, kilkadziesiąt metrów od trzęsącego się w posadach domu. Ziemia zadrżała.
Przemoknięty i wychłodzony siedział tak jeszcze przez jakiś czas, patrząc jak niebo się ściemnia, a gęste chmury powoli ustępują, rzucając jeszcze kilka głuchych grzmotów, jak gdyby groźbą rychłego powrotu, na który w sercu liczył.
Drażniący swąd dymu uderzył jego nozdrza, wyrywając go raptownie z błogiego zamyślenia nad przemijającą burzą. Zerwał się na nogi pociągając kilka razy nosem, by upewnić się, że węch go nie myli. Kręcąc w skupieniu głową przez krótką chwilę odszedł na kilka kroków od ławki, by zlokalizować źródło nieprzyjemnego zapachu, kiedy fala ciepłego powietrza dmuchnęła mu w twarz, płynąc przez lekko uchylone drzwi wejściowe. Wyraźna obawa, jaka w przeciągu chwili zaczęła się malować na jego twarzy szybko jednak zniknęła. Zastąpiona przez jeszcze większą. Pędem rzucił się przez skrzypiące drzwi, potykając się jeszcze o próg, po czym kilka kroków dalej chwycił za rozgrzaną klamkę wpadając do niewielkiego pokoju - prywatnej biblioteczki, w której zwykł oddawać się zgłębianiu tak ukochanych ksiąg i leksykonów, starannie ułożonych w rzędach na sięgających pod sufit regałach z ciemnego, zdobionego drewna. Pokój płonął. Mosiężny kandelabr o krzyżowych, ociekających woskiem ramionach, na końcu których wetknięte były resztki bladożółtych świec - dotychczasowego źródła światła w bibliotece - leżał przewrócony na drewnianej podłodze, przykryty częściowo ziemią z rozbitej w drobny mak, glinianej doniczki. Zapewne uderzenie pioruna, który tak donośnie odbił się dudniącym echem po okolicy, strącił z zawieszonej nad kandelabrem małej półki doniczkę, która przewróciła świecznik, stawiając drogocenną kolekcję książek w strzelających niemal zewsząd płomieniach. Jednakże, jako iż obecna sytuacja nie wydawała się być najlepszą na tego typu rozważania, zrozpaczony dramatyzmem widoku płonących regałów chłopak rzucił się z powrotem do wyjścia tak szybko, jak tylko pozwalało mu na to wciąż przesiąknięte wodą ubranie. Impet, z jakim kolejny raz przebiegł przez skrzypiące, ramorowe drzwi zerwał jeden z zardzewiałych zawiasów, lecz nawet nie zwrócił na to uwagi, wciąż przejęty powagą chwili. Kaszląc, wypadł na zewnątrz, kierując swój wzrok prosto na drewniane wiaderko, w którym zbierała się kapiąca z góry woda. Nie sądził, że irytująca dziura w zadaszeniu drewnianego ganku, której pozbyć się planował już od dawna, kiedykolwiek przyniesie jakiś pożytek. Chwycił za ucho, po czym ile sił w nogach wrócił do biblioteki, tym razem nieco ostrożniej otwierając wejściowe drzwi, aby nie uronić zbyt dużo wody z wiaderka. Znalazłszy drugie, zawieszone na drewnianej poręczy wiadro, biegał do rzeki i z powrotem, co chwila wycierając załzawione od kłębów dymu oczy. Taki zabieg powtórzył jeszcze kilka, a może nawet kilkanaście razy, wylewając kolejne wiadra wody na dymiącą się, strawioną przez ogień część pokoju, która tliła się jeszcze przez jakiś czas żarzącymi kawałkami regału, mrugającymi na niego spod sterty zwęglonych książek, których fragmenty unosiły się w powietrzu, nim wszystko całkowicie ucichło.
Ponury był to widok. Srebrzysta wilcza skóra o długim włosiu, która służyła za miękki dywanik, przypominała bardziej zdechłą, wyliniałą panterę, której szczerbaty pysk - a raczej to, co po nim zostało - gapił się ze zdziwieniem w oczodołach na pokój. Zabawny w swej beznadziejności obraz tej sytuacji nie odnajdywał bynajmniej odbicia w zielonych oczach młodzieńca, który błądził bezradnie wzrokiem od ściany do ściany. Po lawendowych, aksamitnych zasłonach został jedynie dymiący falbanek, z którego woda kapała na zwęgloną okładkę jednej z książek, sycząc dotkliwie w uszach chłopca. Rzeźbiony stolik i krzesło spłonęły całkowicie, zostawiając po sobie kupkę czarnego, tlącego się pyłu, a po przewróconym kandelabrze wciąż spływał ciepły jeszcze wosk. Ogień strawił doszczętnie dwa z czterech regałów, nadpalając trzeci i mocno osmalając grzbiety książek na czwartym, stojącym w lewym rogu pokoju.
Oddychał przerywanymi sapnięciami, wciąż krztusząc się wszechobecnym dymem, nie wiedząc czy ubolewać nad stratą ponad połowy kolekcji, czy cieszyć się z reszty, która ocalała. Przeszedł kilka kroków, pochylając się nad leżącą pod oknem książką, na którą rytmicznie kapała woda ze spalonych zasłon, po czym zdmuchnął popiół z okładki, na której widniała część nadpalonego napisu "...ętach i obrzędach leśn...". Dopiero wytarte oczy znów zaszły łzami, tym razem jednak nie ze względu na szczypiący dym, który unosił się w bibliotece. Czuł, że widok zniszczonego pokoju boli go z każdą chwilą coraz bardziej, a unoszący się w powietrzu swąd zwęglonego papieru drażni jego czułe nozdrza, chciał wyjść. Dotknięty stratą zbioru tak bliskich jego sercu ksiąg, wyszedł z pokoju, sprawdzając jeszcze, czy żadna inna część domu nie stała się strawą dla nienasyconych płomieni, po czym skierował się do wyjścia, kopiąc z całej siły niedomknięte drzwi w nagłym przypływie złości. Odpadł ostatni zawias.

[Morderff]

Narazie nie czytałem opowiadań innych więc jak coś zgapie to sorry.

To był dzień jak inne. Zaczęło się od tego że inni nie doświadczeni podróżnicy prosili mnie o różne wartościowe rzeczy lub wprost o złoto. Jak zwykle odpowiedziałem, że nie mam i uciekłem z tłumu, udając się w kierunku mostu. Przechodząc przez most ukłoniłem się Dallheimowi i poszedłem dalej w kierunku północnym. Kiedy już wszedłem do dziury na około której leżały zabite węże ujrzałem okropnie wyglądającego szczura. Z grymasem na twarzy zabiłem go. Pomyślałem ,,Jeszcze tak obrzydliwego szczura nie widziałem". Szedłem parę minut, mijając Trolle, którym nie wyrządziłem krzywdy. Doszedłem do drabiny. Zszedłem, na dole czekał już Ork gotowy zabić intruza, lecz ja bez wahania chwyciłem mocniej swą mace i mocnymi ciosami powaliłem bestie. Szedłem i szedłem, aby dojść do mino hell. Po drodze pokonałem labirynt w którym czaiły się wilki, lecz nie stanowiły większego zagrożenia. W końcu punkt kulminacyjny, a po zejściu prawdziwe piekło w postaci paru Minotaurów i hordy Orków(przynajmniej tak myslałem). Upewniłem się czy w plecaku mam mikstury leczące i zszedłem...
Zmrużyłem oczy. Otworzyłem i ze zdumienie ujrzałem samych ludzi. Byli skromnie ubrani nie mieli dobrych zbroi i nogawic, ale było ich kilku co umożliwiało im zabicie Minotaurów i Orków. Jeden z nich nie wyglądał dobrze, z jego ręki cieknął mały strumień krwi. Podszedłem i zapytałem:
-Co tu robicie?
-Chcemy zdobyć nagrodę, która czeka na śmiałków, którzy pokonają Minotaury
-Zapewne chodzi o wędke strzały i miecz hmm... Carlin?
-Tak.
Byłem zdumiony, że tacy amatorzy chcieli podołać tak mocnym bestiom. Towarzysze opatrzyli swojego przyjaciela, a jeden z nich zapytał:
-Pomożesz? Widze, że wyglądasz na kogoś silnego pozatym Twoja zbroja i mięśnie.
Uśmiechnąłem się mówiąc:
-Słuchajcie mam plan...
W niecałe 5 minut wytłumaczyłem im jak odciągnąć Minotaury, żeby mogli spokojnie wziąść nagrody. Podeszliśmy wszyscy do schodów, zabijając bezlitośnie wilka który, stanął nam na drodze.
-Jesteście gotowi?
-Chyba tak.
-Tak!
-Ruszajmy.
Wchodząc tam nikt nie mógł się spodziewać tego...


To część pierwsza wiem, że nudne ale chce opisać cos fajnego w co wydarzy się w pokoju. Plz o komment chce wiedziec co zle a co dobrze.

[Morderff]

Ciąg Dlaszy
Wchodząc tam nikt nie mógł się spodziewać tego co ujrzeliśmy. Dosłownie 3 kroki przede mną na ziemi ujrzałem jasno świecące pole energii. Byłem przestraszony jak i ciekawy czy to Minotaur Mag wyszedł ze swej komnaty. Byłem zdumiony.
-Wracamy na góre! - Krzyknąłem.
-Co to było?
-Sam nie wiem.
-Słuchajcie, robimy tak lecimy to tego korytarza przy drzwiach do komnaty. Tam przeczekamy i z orientujemy sie co i jak. Ja będę szedł 1 żeby przyjąć na siebie ciosy Minotaurów zgoda?
-Ok.
-Tak!
Teraz już z większym niepokojem zszedłem na dól, a za mną grupa amatorów. Zacząłem wykonywać wszystko zgodnie z planem. Lecz kiedy minąłem sporom grupę Minotaurów, nie mogłem uwierzyć w to co zobaczyłem. Stał przede mną stwór przypominający Minotaura Maga, chodź nie był to on bo zauważyłem, że ów Mag jest w swej komnacie. Podróżnicy którzy szli za mną byli chyba bardziej przestraszeni ode mnie, lecz szli dalej. Nagle, Mag wypuścił wiązkę energii. Nie była ona skierowana we mnie lecz w jednego z mych towarzyszy.
-Aaa...
Usłyszałem krzyk. Obróciłem się, na ziemi leżał ranny. Nie bylo czasu na myślenie o czym innym, jak zwykle w takich momentach chwyciłem mocniej mace mówiąc:
-Panowie, blokujcie Minotaury tymi meblami nie mogą sie do nas dostać!
Mag spojrzał na mnie, a ja na niego. Poczułem, że to ten moment. rzuciłem się na niego niczym zwierze...

C.D.N.

[Sankar]

@Up; ile w tym werwy i pomysłu.

-Tak urodziłem się na Rookgardzie i chcę tam wrócić.
-To zapadła mieścina po co tam wracać tam nic nie ma prócz akademii i Minotaurów, nie lepiej zostać na kontynencie?-powiedział podchmielony kapitan łajby która była przez niego nazywana "Maleńką"
- Taa... dobra propozycja ale pijesz za moje złoto, więc powinieneś się cieszyć. Za ile będziemy na miejscu?
-Z rana dobijemy, apropo co robiłeś na kontynencie?
-Uczyłem się tego i owego.
-Czyli?
-A czego może uczyć sie bard?
-A takie buty, to może umilisz sobie oraz mi czas i coś zanucisz.
-Było wziąć mniejszą opłatę.-powiedział pod nosem bard-Dobra z ciemnia się idę spać.
Kajuta była strasznie obskurna tylko łóżku i łuczywko na małej rozpadającej się szewce.Bard jeszcze tylko poprawił rzemyk którym była przypasana lira do plecaka i położył się. Zamkną oczy i już był w krainie snu. Ranek obudził bohatera, wyjrzał przez małe okienko kajuty i dostrzegł rybaków z sieciami, handlarz z rybami i innych tworzących społeczność portu. Przemył twarz, założył płaszcz i plecak sztylet przymocował do pasa upewnił że ma sakwę z monetami i wyszedł. Przyjemna bryza od razu uderzyła go w twarz. Pożegnał się z kapitanem i wskoczył na pomost. Bard przedzierał sie niczym kocur między ludźmi. Dotarł do rynku i ujrzał dużą ilość kramów. Od sklepów z uzbrojeniem po kowali i płatnerzy aż do straganów z mięsiwem. Trochę sie pozmieniało powiedział sobie. Przechodząc obok domu z szyldem na którym widniała kobieta trzymająca kufel zawołała do niego dziewczyna.
-Nie Tutejszy chcesz mnie poznać!
Bard tylko sie uśmiechną i poszedł dalej pytać o karczmę prowadzona przez pewnego krasnoluda. W końcu znalazł. Nie wyglądała tak jak w czasie swej świetności ale widać było że jest odwiedzana. Wszedł, wszyscy klienci oderwali się od zajęć by spojrzeć kto wchodzi ale zaraz dalej zaczęli pić. Czuć było piwem, miodem, mięsiwem i fajkowym zielem czyli tak jak zawsze. Bard usiadł przy ladzie ale nikt nie podchodził go obsłużyć. W końcu przyszedł krasnal. Z za lady dostrzec było można bujna lekko siwiejącą czuprynę.
-Piwo, kolego.
-To ty? długo cię nie był? co sie stało?-krasnolud zaczynał zadawać jak to on serie pytań wogule nie czekając na odpowiedz.
-Haha, nic sie nie zmieniłeś.
-Krasnoludy tak mają.
-Wróciłem aby nabrać weny i posłuchać opowieści tutejszych bohaterów i bajarzy.
-Uuu-jękną krasnal-teraz niema już takiej werwy w tubylcach jak kiedyś.
-Nie mów bredni założę sie że dziś ktoś przyjdzie, a i jeszcze jedno moge tu parę dni zabawić.
-Mój dom to twój dom.
-Dobrze zostawię tylko plecak. Muszę pozwiedzać wioskę tyle się zmieniło, wieczorem wrócę może ktoś przyjdzie i coś opowie nowego.
-Może,a narzazie bywaj...

Jeżeli ktoś nie skumał chodzi o to że może da sie odświeżyć ów temat bo opowiadania są naprawdę dobre, a ja z miłą chęcią posłucham/poczytam takowych opowiastek jak zapewne inni.

[Morderff]

Part 3
Rzuciłem się na niego niczym zwierze. Zaczęła się walka, w której tylko jeden mógł być zwycięzcą. Byłem przerażony, a mimo wszystko podniecony tą sytuacją i zadawałem coraz mocniejsze i nie opanowane uderzenia z mace. Poczułem nie przyjemny dreszcz spowodowany wiązką energii która pojawiła się u moich stóp. Odskoczyłem i kontynuowałem walkę. Mag zadawał nie przyjemne uderzenia ze swej różdżki. Po 2 min. obaj byliśmy wykończeni lecz widziałem, że bestia jest już prawie martwa. Mag zaczął uciekać w kierunku wąskiego korytarza, w którym na końcu był piec. Nagle potwór za pomocą jakiegoś zaklęcia przywołał koło siebie 2 Hieny. W mgnieniu oka rzuciły się na mnie, lecz odparłem ich ataki zasłaniając się tarczą, po czym zacząłem je atakować. Po krótkim ataku pokonałem je i chciałem dokończyć to co zacząłem. Podbiegłem do korytarza. Tam już stał mój rywal. Był bardzo ranny i ledwo trzymał się na nogach. Nie miałem dla niego litości. Zadałem ostateczny cios. Bestia poległa, wypuszczając ze swej dłoni różdżkę. Z zadowoleniem, lecz wciąż byłem hmm sam nie wiem chyba przerażony wziąłem tą różdżkę. Przypomniałem sobie o mych towarzyszach. Spojrzałem, jak im idzie. Dwóch leżało na ziemi a pozostali trzej dzielnie blokowali mino.
-Panowie uciekamy! - Krzyknąłem.

Tak zakonczyło się moje pierwsze spotkanie z Apprentice Shengiem. Prosze o komentarze.

[Pardzioch3000]

ee, pamiętajcie, żeby nie uciekać za bardzo od Rooka.
Joł joł mówi do was:
Silent_Voygaer- ban za QS
Daro867- ban za kaleczenie języka rodzimego

xDD

,,Stary Bob wszedł z hukiem do miasta, minął ulicę Morską i wszedł do karczmy. Zapadła cisza. A potem wszyscy rzucili się na niego z radością, w końcu nie było go tutaj od paru dni. Po chwili odłożywszy stary miecz i tarczę, poprawił plecak i ruszył do największego stołu.
- Patrzcie, co mam- powiedział z zachwytem wyciągając z poszarpanej, starej torby małą, lecz grubą książeczkę.- Nikt z was nawet się nie domyśla, co to jest.
Zapadła cisza. No tak, co to mogło być, nikt się nie domyślał.
- To jest pamiętnik- powiedział Bob.- I najwyraźniej jego twórca, a zarazem autor nie stąpa już po ziemi. Kim był, gdzie przebywał po opuszczeniu naszej kochanej wysepki, nie wiem. Prawdopodobnie końca swych dni doświadczył w gronie Elfów, na północnych krańcach Głównego Lądu, w Ab'Dendriel. Jak się nazywał? Spróbujemy rozwiązać tę zagadkę razem.
Dopiero teraz zauważyłem, że przy jednym, największym, długim na około 15 metrów stole zgromadziło się mnóstwo ludzi. Pozostałe stoły stały puste, jedynie stary Gokurf, biedak, krzątał się po stołach zabierając niedopite piwa i kufle: pozostałości po obecnych już koło Boba gościach.
- Przeczytać?- spytał Bob spoglądając na resztę z uśmiechem.
- Taak!- chórem odezwali się goście.
Bob tylko roześmiał się, otworzył starą księgę (a właściwie książeczkę) i dopiero wtedy, w blasku lampy zauważyłem, jak wyglądała: z wierzchu otoczona w niebieski materiał: pewnie pofarbowana skóra wilcza. Zarówno stara, lecz bijąca magicznym blaskiem obudowa wzbudzała nieoczekiwany podziw. A w środku: zagięte rogi, pochlapane gdzieniegdzie fragmenty tekstu. Bob zaczął czytać. Zapadła cisza i słychać było nawet brzęczenie muchy.
-Hmmm... nie ma dat. To może nam znacznie utrudnić zadanie rozszyfrowania informacji na temat autora. Gdyby jednak zapisywał chronologię zdarzeń wraz z datami, moglibyśmy spróbować odgadnąć, po jakich wydarzeniach na przykład, się to odbywało.
-Może po 2-ej wojnie z orkami?- spytał jakiś młody zaciekawiony chłopak.
-Palnąłeś głupotę jak... nie wiem! Wyprowadźcie młodzieniaszka, bo za młody widocznie na takie opowieści.
Dopiero teraz zauważyłem, że Bob patrzył na niego groźnie, a reszta była oburzona, że przerywa się staremu, lecz szybkiemu i silnemu podróżnikowi z zasługami.
-Zacznijmy- powiedział Bob i zaczął czytać:
"Wpis pierwszy.
Nazywam się Ken i mieszkam z rodzicami na wyspie Rookgaard. Jest tu przyjemnie i mamy dużo zwierząt. Są też silniejsze od owiec, kur, królików i tym podobnych. Tata mówił mi tylko o trollach i orkach; powiedział, że na inne przyjdzie czas. Powiedział mi też, abym nigdy nie zapuszczał się na północ bez niczyjej opieki.
Wpis drugi.
Dzisiaj poszedłem z tatą na polowanie. Byliśmy blisko morza i szukaliśmy jeleni. Tata upolował jednego; on świetnie rzuca włócznią. Ja mam narazie mały mieczyk, ale moim marzeniem nie jest strzelanie z łuku czy włócznia. Chcę doskonale władać mieczem i nie bać się żadnych stworów.
Wpis trzeci.
Dzisiaj poznałem jakiegoś mężczyznę. Nazywa się chyba Al'Dee. Podobno mieszka na naszej wyspie wcześniej niż się urodziłem, a nigdy go nie widziałem. No tak, nigdy nie zapuszczałem się na jego farmę. Ten pan to i tak dobry człowiek. Ma dużo fajnych rzeczy, pożyczył mi wędkę i złowiłem 2 ryby. Potem mu oddałem.
Tata mówi, że znam już wszystkich mieszkańców naszego miasta: jest pan Obi, ten dziwaczny Tom the Tanner, Amber (jest bardzo miła), pan Willie, mądry Seymour i Dallheim. Dziwny człowiek, ale silny. Bardzo silny. Jest jeszcze jakiś duchowny Cipfried, pani Norma i Dixi. Ona jest fajna, lubię ją najbardziej. Tylko, że... intryguje mnie to, że mówi mi o wszystkich mieszkańcach wiele ciekawych rzeczy, ale o Obim nic z wzajemnością.
Mama mi też w tajemnicy powiedziała, że gdzieś daleko mieszka stary uczony mędrzec, co prawda szalony, ale bardzo mądry. Nazywa się jakoś na H. Nie pamiętam.
No i oczywiście postacie wyżej wymienione to nie wszyscy mieszkańcy naszego miasta. Oj, uciekam, jutro dokończę.
Wpis czwarty.
No i jeszcze Obi podobno ma jakiegoś bogatego kuzyna na stałym lądzie.
Aha, teraz druga część miasta. Poszliśmy tam z tatą tylko 2 razy, jak nie było strażników przy moście. Poszliśmy prosto i widziałem fajnych ludzi. Lee'Della, pan Billy. Jest też drugi mnich Loui i strażnik Zerbrus. Podobny do Dallheima, moim zdaniem jest troszkę silniejszy. Zapomniałem jeszcze dodać, że pod biblioteką Seymoura jest Paulie. Fajny koleś, lubię go, tylko czasami kłóci się o byle co. Pracuje w banku. Co prawda tylko rozmienia i przechowuje pieniądze, czy to można nazwać bankiem?
Wpis piąty.
Aha, jeszcze jest pięć rodzin na naszej wyspie, bo sprzedawcy w większości rodzin nie mają, z wyjątkiem Obiego i Dixi, no i pana Billy'ego po podobno jest rodziną Willy'ego. A te pięć rodzin to: Stevensowie, Buckowie, Terrysowie, Muckowie, Aroonsowie. Fajni są, ale Bucków nie lubię. A Terrysowie i Muckowie gdzieś za tydzień wyjeżdżają, a Gregory Terryson był moim ulubionym kolegą.
Wpis szósty.
Minął miesiąc od ostatniego wpisu. Zdenerwowałem się, bo Gregor wyjechał naprawdę. Myślałem, że żartował.
Wpis siódmy.
Mama wczoraj wyszła i nie wróciła. Szła zbierać jagody. Tata śpi, jest pijany. Upił się z panią Normą, on ją chyba kocha. Idę po mamę.
Wpis ósmy.
Minął 8 dzień od ostatniego wpisu. Wczoraj wróciłem do miasta. Co się ze mną działo! Pierwszego dnia wyszedłem z miasta i szukałem mamy. Nagle zobaczyłem jej plecak koło krzaka, wtedy coś mnie napadło. Poczułem tylko charczący głos, okrzyki: Narah tubum! i tyle. Gdy obudziłem się (podobno piątego dnia), byłem w łóżku, obok mnie stał on. Ten ,,stary, szalony, ale mądry" uczony Hyacinth. Przestraszyłem się. On jednak nic nie zrobił, uśmiechnął się, podał mi jakiś napój i odrazu poczułem się lepiej. Leżałem tam jeszcze 2 dni, bo mój stan nie był najlepszy i wtedy wróciłem do domu. Ojciec znowu spał. Pijany.
Wpis dziewiąty.
Aha, nie napisałem co się stało z mamą, ale to oczywiste.
Wpis dziesiąty.
Buckowie też wyjechali. Co się z nimi dzieje? Dziś cały dzień spędziłem w sklepie pana Obiego, pomagałem mu i Dixi. Fajnie było. Opowiadał mi dużo o stałym lądzie, o wielu miastach, o elfach i krasnoludach! Ale super!
Wpis jedenasty.
Coś się dzieje. Wszyscy są lekko zaniepokojeni. Wczoraj umarł tata. Opiekuje się mną Obi. Pochowałem ojca sam. Bez bólu, w końcu sam wybrał drogę, którą chciał pójść.
Wpis dwunasty.
Podobno dziś wyjeżdżamy. Ja i pani Amber. Dallheim nas odprowadzi. Dziwne.
Wpis trzynasty.
Jestem parenaście kilometrów od miasta. Płynę spowrotem do domu. Miasto, z którego wypłynąłem nazywa się Ab'Dendriel. Minęły 3 tygodnie i 2 dni od mojego wyjazdu z Rookgaardu. Co się wtedy stało? Otóż:
Prawie od razu po moim wpisie do domu wpadł Obi i złapał mnie za rękę. Powiedział, że muszę się spakować na dłuższy wyjazd. Zrobiłem to i wyszedłem z nim z domu. Obok nas stał Dallheim i dopiero teraz zauważyłem: w mieście roiło się od rycerzy i strażników! Było ich chyba ze dwustu, jeśli tylu może pomieścić same miasto. Zauważyłem jakiegoś strażnika prowadzącego panią Amber. Pobiegliśmy (ja, Dallheim, pani Amber i strażnik) do tunelu. Przebiegliśmy pod wschodnią bramą błyskawicznie ten tunel, biegliśmy w stronę... Hyacintha! Nie, obok niego skręciliśmy z południowej strony jego skały i dobiegliśmy do mostku i była tam łódka. Wskoczyliśmy do niej: ja i pani Amber. Dallheim został. Machał mi ręką na pożegnanie. I wtedy ujrzałem, kilkanaście metrów za nim minotaura. Czarne futro miał na sobie, uzbrojony był w tarczę i krótki, twardy miecz. Rogi, twarz: wszystko w czarnej skórze. Krzyknąłem do Dallheima. Ten odwrócił się i jednym ciosem uciął minotaurowi głowę. Razem z drugim strażnikiem wrócili do Rookgaardu. Jutro, gdy dowiem się więcej od Obiego, powiem więcej.
Wpis czternasty.
To co się potem działo:
W godzinę później zaczęło się. Ponad pięćdziesięciu rycerzy stanęło od północnej bramy, zaatakowały orki. Około 15 minotaurów ich wspierało. Miasto ugięło się pod ich oporem. Padło 40 rycerzy z obrony północnej bramy, reszta rzuciła się do ucieczki. W tym czasie na szczęście dotarły posiłki z Thais i Venore: razem ponad 400 rycerzy i strażników miejskich. Wtedy nowa siła natarła na wrogów i wyspa Rookgaard została obroniona. Podobno jednak w podziemiach zbierają się znów złe moce. I są to silniejsze stwory niż trolle. Orki i minotaury szykują się do kolejnej bitwy.
Wpis piętnasty.
Na szczęście szybko to nie nastąpi. Obi myśli, że najwcześniej za około 50 lat. Orków jest za mało, minotaury są silne, ale ich grupy są zbyt małe.
Wyjeżdżam z Rookgaardu. Pożegnałem się z wszystkimi. Obiemu zostawiłem zegarek po moim dziadku, podobno do dziś go ma. Tomowi wręczyłem piękną skórę wilczą, którą miał na sobie minotaur, którego znalazłem martwego po bitwie koło Hyacintha skały. Amber wręczyłem piękny kapelusz po mojej matce, Pauliemu nie dałem nic. Dixi wręczyłem nową sukienkę, dla Al'Dee'a dałem parę worków nasion- przyda mu się do pobliskich upraw. Dallheimowi dałem nową zbroję po moim ojcu- miał ją powieszoną na haku w domu (podobno ze stałego kontynentu). Billy i Willy otrzymali ode mnie parę kartonów pomarańczy- sprowadzono je specjalnie z Ab'Dendriel. Lee'Della dostała ode mnie masę słodyczy, uskarżała się, że jej życie jest smutne i ,,kwaśne". Loui i Cipfried otrzymali nowe szaty od Quentina z Thais, przyjaciela Maelila. Zerbrus dostał miecz- nowy, lśniący miecz zwący się Scimitarem.
Nie mam tu już nic do roboty. Wyjeżdżam na zawsze.
Wpis szesnasty-ostatni.
Koniec z dziennikiem. W Ab'Dendriel opiekują się mną nadzwyczajnie, ale wiem, że kres moich dni jest bliski. Całe swe serce oddałem Rookgaardowi, jego obronie, historii. I nie żałuję tego. Kiedyś tu wrócę. Z eskortą.
- No i?- spytał Bob podnosząc głowę.- Wie ktoś, kim on może być?
Zapadła cisza.
- Proszę próbować! Zgadujcie!- roześmiał się Bob. - To takie proste!"

no to... zgadujcie? Spróbujcie się domyślić, wszystko jest w tekście! Spróbujcie.

długie, nie? xD jak komuś się chce czytać, to... xD ale jestem zadowolony. jak ktoś ma jakieś sugestie, pytania: pisać posty.

[Sankar]

Nawet, nawet ale używanie co chwila "fajnie" i "super" trochę niszczy klimat kilka zdań trzeba przeczytać ze 2 razy aby zrozumieć sens ale ostatecznie dobre. Kto to może być nie wiem, może jakieś koło ratunkowe?

[Goggo]

Bardzo ładne teksty...
A oto moje wypociny.
Część pierwsza być może ma ukryty sens.
Jest wprowadzeniem do mego świata zwanego Ganią

Część 1


Nie będzie to powieść o wielkich bohaterach
ani o ich (a jakże) epickich przygodach.
Lecz o dziewczynce i smoku
Dziewczyna porzucona , schorowana , smutna , brzydka , ledwie trzymająca się życia.
A smok , istota wręcz wspaniała , pełna sił , piękna , radosna.
Nie mieli ze sobą nic wspólnego. Byli swymi przeciwnościami.
Dla niej , on pod postacią starca wręczył jej coś co miało odmienić jej życie , siebie , swe jajo.
Ona biedna dziewczyna , ślepa , niewidoma,po spotkaniu i odebraniu czegoś , okrągłego , od mężczyzny wyczuła ciepło.
Jej wyczulone zmysły , po chwili , rozpoznały życie.
Bijące serduszko , cichutkie skamlęcia i ruch.
Ułożyła się na podartym przez koty kocu przytulając się do źródła ciepła , i oddała się w swój być może ostatni sen.
Nagle w śnie wydawało jej się że widzi. Rozglądając się dokoła zauważyła że jest uwięziona w lśniącym pokoju wraz z jakąś istotą przypominającą ptaka. Obudziła się przerażona. Ujrzałą mnóstwo barw , usłyszała tysiące dźwięków a tajemniczy przedmiot (jajo dla nie wiedzących) dziwnie kręcił się przesyłając jakby do niej ostrzeżenie . Wpatrując się w nie w myślach pojawił się głos.
-Uciekaj.
Dziewczyna jakby w transie rzuciła się do biegu.
Nigdy jeszcze w życiu nie biegała a co dopiero teraz gdy musiała świata się uczyć od nowa
Niegdyś droga którą wyobrażała sobie jako wielką wspaniałą drogą otoczoną przez lśniące budynki okazała się brukowaną szarą uliczką.
Gdy obejrzała się mignęło jej przed oczami zielony blask który ją wystraszył.
Brak koordynacji sprawił że wywróciła się , poczuła ból w plecach.
Coś niebieskiego wzięło ją pod grzbiet.
Wzniosło w powietrze i leciało ponad niebo.
Wyczuła że to coś słabnie. Opada.
Mdląc z bólu wiedziała że to jest za piękne na jej tak krótkie życie.
Miała szanse zobaczyć i usłyszeć świat . Wypełniły się jej marzenia.
Z chęcią mogłaby teraz zginąć.

[Pardzioch3000]

@up
pokazać ci coś?
Forum Tibia.pl > Dla początkujących > Tajemnice Rookgaardu > Karczma Rookgaardu - opowieści RPG

?WTF?

@reszta.
nikt nie wie kim jest autor pamietnika? to jest takie proste!