Nie wiem dlaczego, ten wpis nie ma jakiegoś konkretnego tytułu.
Nie wiem też, dlaczego to tu piszę. Dobra, przejdę do konkretów.
Rozstania są w życiu bolesne, ale nie miałam pojęcia, że aż tak.
Kilka dni temu miałam zakończenie roku i komers. Skończyłam podstawówkę. Szczerze mówiąc (pisząc?) nienawidziłam osób z klasy. Podczas zakończenia roku zdałam sobie jednak sprawę, jak będzie mi ich brakować.
Byliśmy niezwykłą klasą. Jeszcze rok i zdemolowalibyśmy całą szkołę.
Potrafiliśmy wyrwać drzwi od łazienki, zamykać nauczycieli w klasach, wybić okno na korytarzu, poodkręcać wszystkie krany we wszystkich łazienkach.... naszych wybryków było bardzo dużo.
Drugiej tak porąbanej klasy nie będzie.

Najbardziej jednak będzie mi brakowało zespołu tanecznego. 3 lata razem. Radość, osiągnięcia, ból, pot, krew, płacz, przyjaźń, kłótnie, konkursy....
Już nigdy nie staniemy na scenie w tym samym składzie.

Gdy skończył się komers, wyszliśmy przed szkołę. Tam wszyscy siedzieliśmy smutni, niektórzy płakali. Mimo, że ciągle się kłóciliśmy, biliśmy i wyzywaliśmy, byliśmy jak rodzina.
Chłopcy tradycyjnie zrobili rozróbę na placu szkoły. Molestowali napoje gazowane. ;<
Później wszyscy się przeprosiliśmy za przykrości, które sobie wyrządziliśmy.

W tej klasie miałam przyjaciół, jak i wrogów. Płakałam za wszystkimi.

Muszę się przyzwyczaić do rozstań. Za 3 lata znów mnie to spotka....