Każdy człowiek ma wewnętrzne prawa moralne opierające się na jego podstawowych instynktach. Wszelkie prawa spisane, kodeksy (w tym Dekalog) to ich uzupełnienie, ewentualnie doprecyzowanie.

czepiając się językowo: wiara jeśli jest to jest prawdziwa, dyskutować można najwyzej o tym, czy przedmiot wiary jest realny czy nie.

Poza tym napisalem wczesniej, ze cuda mają to do siebie, ze są niepodpisane, więc trudno doszukiwać się w nich potwierdzenia czegokolwiek konkretnego. Moze to akurat scjentologowie wyprosili te cuda ?

wojny, kleski zywiolowe, wszechobecna glupota i pare innych.

biorac pod uwage, ze istnienie jednego jest mniej wiecej tak samo pewne jak i drugiego - nic tutaj nie potwierdza niczego.

reasumując czlowiek zostal stworzony po to, zeby przegrywać walkę z grzechem i być potępionym.

Czy wpływa , wpływa jeśli ktoś wie od górnie co zrobisz (nie znając cie) to i tak zrobisz tak jak on bedzie sobie o tym myslal. xD no moze troche po kretnie.Nawet jakbyś mial zamiar zrobic na przekór to on i tak bedzie o tym wiedziec.

Z tym się zgodzę. Ale śmieszą mnie katole które mówią, że UWAŻAM że zabijanie jest złe, bo kiedyś jakiś bóg powiedział, że to jest złe. I że prawo jest uzupełnieniem przykazań.

Pozwól, że się poprawię. Cuda, o ile są cudami autentycznymi, nie tyle potwierdzają istnienie jakiegokolwiek Boga, ale istoty wyższej, posiadającej umiejętności ponadludzkie. Istota ta może być Bogiem, ale niekoniecznie musi.
Oklepane pytanie retoryczne: jeżeli nie byłoby cierpienia, to jak odczuwalibyśmy szczęście?
Zakładam, że mówimy tutaj o Bogu chrześcijańskim i Lucyferze, który ma być upadłych archaniołem. Jeżeli można dowieść, że Lucyfer istnieje, to Bóg, który go stworzył, też istnieć musi- oczywiście o ile est nieśmiertelny i nieprzemijalny.
Grzeszna natura człowieka nie wyklucza jego możliwości w czynieniu dobrych uczynków- źle to wtedy ująłem. Chodziło mi o to, że wszyscy ludzie, nieważne jak są dobrzy, jak wiele mają na koncie dobrych uczynków, i tak są grzeszni przez to, że są niedoskonali, ponieważ ulegają jakimś żądzom.

Piszę to nie jako jakaś osoba święta, czy doskonała. Sam chociażby palę i (co jakiś czas =)) pije alkohol. Dlatego nie chcę, żeby to zabrzmiało jak jakieś nawracanie, po prostu przedstawiam swoje przekonania i jakąś tam wiedzę.

Jeżeli coś robisz, to jest to twój wybór. To jaki ma na to wpływ zależy od punktu widzenia. Większość myśli, że ta wiedza ustala to, co mają zrobić. Nie jest to przypadkiem tak, że ta wiedza wie to, co zostanie ustalone? Mówimy o kimś wszechmogącym, czyż nie?
To jest coś, czego kategorycznie nie akceptuje. Odrzucenie możliwości posiadania własnego zdania, życie iluzją stworzoną przez kogoś innego. Mogę mieć szacunek do kogoś, kto według własnej dedukcji dojdzie do treści dekalogu, czy innego kodeksu, a nie na odwrót.

Skad ta pewnosc ze znajaca przyszlosc? Bog w bibii raczej nie przepowiadal tego co ma byc za ileś tam lat tyko mowil o jego blizej nieokreslonym zejsciu na swiat zywych czy jakos tak.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Fatum

Ale ja ci ciągle mówię, że go nie ma, a ty pomimo tego wmawiasz mi, że tak czy siak najlepszym pożytkiem z mojej wolnej woli będzie robienie tego, co jest napisane w dekalogu. I dlatego pytam - jakim prawem o tym decydujesz?

Katol wie najlepiej , nie dyskutuj i marsz do konta!

Z jego wypowiedzi wnioskuje że żaden z niego katol ;/

Biblii nie czytałem, ale afaik bóg (czy też Bóg) ma być wszechwiedzący. A jeśli nie wiesz dokładnie, co będzie, nie jesteś wszechwiedzący.

Ale ja cały czas zakładam, a nie mówię, że istnieje. Zakładam= jeśli. Jeśli Bóg istnieje. Gdyby Bóg by istniał. Pod warunkiem że istnieje. Twierdzenie staje się prawdziwe, jeżeli używam "jeśli", ponieważ nie ma tam miejsca na sprzeczności. Inaczej byłoby gdybym napisał (stwierdził, a nie zakładał ewentualność), że Bóg istnieje.
Nie wiem dokładnie jak jest z wszechwiedzą Boga, ale w jakiejś książce (de facto książka ciekawa, opisująca wpływy i podobieństwa buddyzmu i hinduizmu na chrześcijaństwo), że Bóg zmieniał swoje zdanie dla ludzi- jeden przykład był z Biblii, drugim przykładem była postawa ucznia jednego z Ojców Kościoła, nie pamiętam dokładnie którego. W każdym razie kłania się to, co pisałem: wiedza Boga nie warunkuje przyszłości. Jeżeli chcesz, to odkopię książkę i podam przykłady.

Prowadzi to do sprzeczności, ponieważ Bóg nie zna swoich decyzji. A przecież będąc wszechwiedzący, powinien wiedzieć, o co będą prosić go ludzie i jak na te prośby zareaguje. Tak czy inaczej, nie znając swoich decyzji, nie może znać przyszłości. A to już bardzo poważne ograniczenie.

Nawiasem mówiąc, takie dyskusje są równie idiotyczne, jak cała koncepcja Boga ingerującego w bieg wydarzeń, słuchającego modlitw i zmieniającego zdanie.

Pisanie Boga z małej litery serio, przestało już być fajne. Nie obchodzi mnie, czy w niego wierzysz, czy nie, ale trochę szacunku..

Indoktrynacja od wczesnego dzieciństwa to bardzo potężne narzędzie...
Ja kiedyś chciałem wierzyć. Ba, nadal chciałbym. Uważam, że wiara w Boga - pod warunkiem, że nie przesadzamy z nią, jak rodzice umierającej dziewczynki, którzy woleli się modlić niż wezwać karetkę, oraz nie tracimy czasu na bzdurne rytuały - może być nawet pomocna w życiu. Sęk po prostu w tym, że nijak nie potrafiłbym się do tego zmusić.
Ja bym chciał, żeby ludzie zaczęli w końcu myśleć (nie piję tu do religii, mówię ogólnie). To byłby dla mnie największy cud ;)
Sugerujesz, że bez cierpienia nie byłoby szczęścia. Po pierwsze, jest to najzwyklejszą bzdurą. Po drugie, przeczyłoby to w ogóle idei nieba i piekła, bo w niebie cierpienia nie ma, nie mogłoby być więc i szczęścia i vice versa w przypadku piekła.

Nikt nie mówi, że bez cierpienia nie było by szczęścia, ale że ludzie nie potrafiliby go docenić. Po drugie, porównywanie nieba czy piekła do ziemi jest bezsensu, jako że nie mamy pojęcia jak te miejsca (a może raczej stany) działają i czy wogóle istnieją.

Dla Twojej informacji, judeochrześcijański Bóg, podobnie jak Zeus, Sziwa czy Allah, jest bytem określanym mianem boga (i tu bez dużej litery) - to miałem na myśli. Pomijając to - szanować to ja niczego nie muszę.

Bez cierpienia ludzie nie widzieli by co to szczęście, tak już jest. A w niebie nie musi być cierpienia bo człowiek który był otoczony nim za życia wie co ono znaczy i dlatego raj to raj.

Nie ma żadnych podstaw by tak sądzić. Szczęście nie jest definiowane przez brak cierpienia.

<Edited:> Jeśli potraktować Twoje zdanie dosłownie, to właściwie się zgadzam, nie wiedzieliby. Co nie oznacza, że nie byliby szczęśliwi.

Ale albo wcześniej się go doświadczyło albo widzi się jak doświadczają go inni, tak więc każdy może rozróżnić co to szczęście a co cierpienie.

Wątpię. Super rozpuszczone dziewuchy z USA mające ultra bogatych rodziców nie mają zielonego pojęcia o jakimkolwiek cierpieniu (chyba że krzywdzi ich złamany tips), a mimo to są szczęśliwe. Na swój pokręcony sposób.