|
ten wiersz pokazala mi siostra i jako jeden z nielicznych zlapal mnie tam gdzie wiekszosc ludzi ma serce.
Cytuj:
kto chce poczytac jego wiersze niech zajrzy tu Klik |
Wierzę, że na wieży
Jest gniazdo nietoperzy Oraz leży tam Jerzy wsród jeży. |
Przesłanie Pana Cogito
Zbigniew Herbert Idź dokąd poszli tamci do ciemnego kresu po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę idź wyprostowany wśród tych co na kolanach wśród odwróconych plecami i obalonych w proch ocalałeś nie po to aby żyć masz mało czasu trzeba dać świadectwo bądź odważny gdy rozum zawodzi bądź odważny w ostatecznym rachunku jedynie to się liczy a Gniew twój bezsilny niech będzie jak morze ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda dla szpiclów katów tchórzy - oni wygrają pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę a kornik napisze twój uładzony życiorys i nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie strzeż się jednak dumy niepotrzebnej oglądaj w lustrze swą błazeńską twarz powtarzaj: zostałem powołany - czyż nie było lepszych strzeż się oschłości serca kochaj źródło zaranne ptaka o nieznanym imieniu dąb zimowy światło na murze splendor nieba one nie potrzebują twego ciepłego oddechu są po to aby mówić: nikt cię nie pocieszy czuwaj - kiedy światło na górach daje znak - wstań i idź dopóki krew obraca w piersi twoją ciemną gwiazdę powtarzaj stare zaklęcia ludzkości bajki i legendy bo tak zdobędziesz dobro którego nie zdobędziesz powtarzaj wielkie słowa powtarzaj je z uporem jak ci co szli przez pustynię i ginęli w piasku a nagrodzą cię za to tym co mają pod ręką chłostą śmiechu zabójstwem na śmietniku idź bo tylko tak będziesz przyjęty do grona zimnych czaszek do grona twoich przodków: Gilgamesza Hektora Rolanda obrońców królestwa bez kresu i miasta popiołów Bądź wierny Idź @Down: Świetne. |
Czesław Miłosz
"Runą w łunach" Runą w łunach, spłoną w pożarach aaaaaaa Na ziemskim globie flagi czerwone Krzyże kościołów, krzyże ofiarne aaaaaaaaaBedą do chwały grały jak dzwony I bezpowrotnym zgubi się szlakiem aaaaaaaCzerwona Armia i wódz jej Stalin Z lechickiej ziemi orzeł Polaków aaaaaaa a Odwiecznych wrogów swoich obali. O słońce jasne wodza Stalina aaaaaaaaaaaa Zmieni się rychło w wielkie spaliny Niech słowa Twoje nigdy nie zginą aaaaaaaa Polsko i Twoje córy i syny Niech jako orłów prowadzi z gniazda aaaaaaa Wiara i każdy krzyż na mogile Partia - Kremla płonąca gwiazda aaaaaaaaaa U nóg nam leży w piasku i pyle. Opublikowane w tym samym układzie w prasie i odznaczone specjalną nagrodą Stalina (a teraz przeczytajcie to wersami i zobaczcie co wyjdzie). |
@up: DOBRE :cup:
Znalezione w sieci: Cytuj:
Cytuj:
Autor niestety nie znany:( |
ECLIPSE
~~~~~~~ All that you touch All that you see All that you taste All you feel All that you love All that you hate All you distrust All you save All that you give All that you deal All that you buy beg, borrow or steal All you create All you destroy All that you do All that you say All that you eat everyone you meet All that you slight everyone you fight All that is now All that is gone All that's to come and everything under the sun is in tune but the sun is eclipsed by the moon. |
O ja! O życie! Pytań
Tych co stale powracają, Nie kończących się pociągów niewierzących, Miast głupcami przepełnionych Cóż dobrego w tym, o ja, o życie? Odpowiedz Że tu jesteś - że istnieje życie i tożsamość Że sztuka trwa i także ty dopisać możesz wers. W. Whitman |
Niezbyt lubię wiersze, ale jeden mi zapadł w pamięć...
Z. Herbert Przesłanie pana Cogito Nie będę przytaczał treści, inni już to zrobili |
Twórczość Z.Herberta i Wojaczka (ta późniejsza też ;)... )
|
Kolorowe kredki dzis mam, to nie dla ciebie spadaj hamie kup sopie za bo ci za****e
Moi mili parafianie od*******e wam kazanie: do kosciola nie chodzicie gole babki **********e a do nieba chcecie chcecie a za h**a nie pujdziecie sry z takie wulg. |
Znane chyba wszystkim :
Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką możliwą wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał. Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje, [nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe. Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce. Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość." 1 Kor 13,1-13 |
/me po długim rozmyślaniu i wielkim dylemacie wybrał:
TESTAMENT MÓJ Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami, Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny, Dziś was rzucam i dalej idę w cień — z duchami — A jak gdyby tu szczęście było — idę smętny. Nie zostawiłem tutaj żadnego dziedzica Ani dla mojej lutni, ani dla imienia; — Imię moje tak przeszło jako błyskawica I będzie jak dźwięk pusty trwać przez pokolenia. Lecz wy, coście mnie znali, w podaniach przekażcie, Żem dla ojczyzny sterał moje lata młode; A póki okręt walczył — siedziałem na maszcie, A gdy tonął — z okrętem poszedłem pod wodę… Ale kiedyś — o smętnych losach zadumany Mojej biednej ojczyzny — przyzna, kto szlachetny, Że płaszcz na moim duchu był nie wyżebrany, Lecz świetnościami dawnych moich przodków świetny. Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą I biedne serce moje spalą w aloesie, I tej, która mi dała to serce, oddadzą — Tak się matkom wypłaca świat, gdy proch odniesie… Niech przyjaciele moi siądą przy pucharze I zapiją mój pogrzeb — oraz własną biedę: Jeżeli będę duchem, to się im pokażę, Jeśli Bóg [mię] uwolni od męki — nie przyjdę… Lecz zaklinam — niech żywi nie tracą nadziei I przed narodem niosą oświaty kaganiec; A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei, Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!… Co do mnie — ja zostawiam maleńką tu drużbę Tych, co mogli pokochać serce moje dumne; Znać, że srogą spełniłem, twardą bożą służbę I zgodziłem się tu mieć — niepłakaną trumnę. Kto drugi tak bez świata oklasków się zgodzi Iść… taką obojętność, jak ja, mieć dla świata? Być sternikiem duchami napełnionej łodzi, I tak cicho odlecieć, jak duch, gdy odlata? Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna, Co mi żywemu na nic… tylko czoło zdobi; Lecz po śmierci was będzie gniotła niewidzialna, Aż was, zjadacze chleba — w aniołów przerobi. *Juliusz Słowacki |
| Wszystkie czasy podano w strefie GMT +2. Teraz jest 03:26. |
Powered by vBulletin 3