Po drugiej stronie piekła

To die would be an awfully big adventure...

I

Była w tej samej komnacie, co zwykle. Siedziała na krawędzi łóżka i w świetle lampki pisała coś na karcie pergaminu. Obok leżał otwarty notatnik. Dziwne, ostatnio mówiła, że jej zaginął - przemknęło mi przez głowę.
- Witaj, piękna Amber.
Spojrzała na mnie, schowała kartkę do wnętrza notesu i zamknęła go. Zdążyłem tylko dostrzec równe rzędy gwiazdek. Szyfr?
- Och, witaj, Deireanie. W czym mogę ci pomóc? - wstała.
- Byłbym zaszczycony, gdybyś miała ochotę wychylić ze mną lampkę wina.
Stojąca przede mną kobieta przez chwilę bawiła się naszyjnikiem.
- Zaskoczyłeś mnie, przyznaję. Zerbrus obsypywał mnie komplementami, Obi przynosił mi prezenty, ale ty jesteś pierwszym, który próbuje mnie upić.
- Ach, yyy, tego... źle mnie zrozumiałaś! Oczywiście nic takiego nawet mi przez myśl nie przeszło! - pospiesznie zacząłem się tłumaczyć. Dlaczego zawsze jestem taki speszony, gdy z nią rozmawiam? W jej oczach zamigotało rozbawienie.
- Chciałem, abyś opowiedziała mi co nieco o swoich przygodach. Słyszałem, że miałaś ich wiele... - tu przez twarz Amber przemknął cień. Czy znowu powiedziałem coś nie tak? No nic, podjąłem przerwany wątek. - Walczyłaś z wieloma potworami, odkrywałaś nieznane zakątki Tibii, poznawałaś tajemnice. Właśnie o tym chciałbym posłuchać... jeżeli oczywiście masz chwilę czasu. A wino przyniosłem dla pokrzepienia.
- No cóż, jeśli to tutejszy cienkusz serwowany przez Normę, to niewiele nam pomoże. Żałuję, że nie przywiozłam z kontynentu butelki lub dwóch czegoś zacniejszego. Nie uwierzyłbyś, czego można popróbować na przykład u elfów w Ab'Dendriel. A kuchnia elfów pozwala zachować niezłą figurę.
Usiedliśmy.
- Skoro już o tym mowa, nie masz przypadkiem jakiejś przekąski, na przykład trochę łososia?
- Eee... nie wiedziałem, że lubisz łososia. Następnym razem postaram się przynieść... - ale gdzie ja u licha na tej wyspie kupię łososia, myślałem gorączkowo.
- Liczę na ciebie - uśmiechnęła się Amber. - Ale przejdźmy do rzeczy; faktycznie mam chwilę czasu, lecz przygód do opowiedzenia jeszcze więcej. Nalej mi nieco, proszę. O czym chciałbyś posłuchać?
Amber rozpoczęła opowieść, a czas minął tak szybko, że nawet nie zdążyłem spostrzec, jak wokół nas uformowała się spora grupka zainteresowanych.
- ...i zabrali mi wszystko, nawet miecz, który dostałam w podarunku od Eloise, władczyni Carlin. Nie udało mi się go odzyskać. Odrażające orki prawdopodobnie zaciągnęły łup gdzieś w głąb podziemi i być może nigdy nie ujrzy już światła dziennego.
Wśród zebranych dostrzegłem mojego przyjaciela Rynroda. Wspólnie powaliliśmy już niejednego trolla, ale zdziwiłem się, że przyszedł posłuchać opowiadań, gdyż zwykle wolał spędzać czas przy bardziej wątpliwych rozrywkach, jak hazard. On to odezwał się:
- Wiadomo nam wszystkim, że w najgłębszych lochach czyhają plugawe minotaury, choć nikt nie wie dokładnie, gdzie jest ich siedziba, bo nikt żywy stamtąd nie wrócił - tutaj jeden z słuchaczy parsknął cicho, ale zaraz udał, że to było kaszlnięcie. - Może właśnie owe bestie przywłaszczyły sobie tę wspaniałą broń? Warto by im ją odebrać!
Amber zastanowiła się przez chwilę.
- W takim razie jest stracona na zawsze. Z całego serca odradzam wam niebezpieczne wyprawy w podziemia. Z pewnością mam tu wśród was wielu mężnych i odważnych wojowników - na te słowa kilku młodzików wyprężyło się dumnie i poczęło podzwaniać szablami i siekierkami, które mieli przytroczone do pasa, wówczas zaś Amber westchnęła cicho - ale ja z wielką trudnością wydostałam się z łap orków. A i to tylko dzięki kilku przebiegłym sztuczkom. Nie wiem, czy wam tak samo dopisze szczęście.
Opowieść dobiegła końca. Słuchacze powoli się rozeszli, ja zostałem aby podziękować.
- Nie, nie ma problemu. Lubię opowiadać o swoich przygodach. Jeśli podobało ci się, przyjdź znowu. Ale następnym razem nie zapomnij, proszę, o łososiu.

Po drugiej stronie piekła

To die would be an awfully big adventure...

II

Rozkaz był gotowy, należało teraz przekazać go kurierowi, aby zaniósł go, komu trzeba. Spojrzałem jeszcze raz na mapę podziemi. Odkąd wróg opanował większość tuneli, coraz trudniej jest poruszać się po wyspie. W końcu odłożyłem pióro i zakorkowałem kałamarz. Dopiero wtedy zauważyłem wyprostowanego na baczność szeregowego, który stał obok już chyba od dłuższego czasu.
- Spocznij. Mów.
- Melduję: doniesiono nam, że trolle nocą potajemnie przeniknęły podziemnym przejściem poza mury, do miasta ludzi!
- Bardzo dobrze, żołnierzu. Ten plan był kluczem do naszego sukcesu. Rozumiem, że miasto zostało obrócone w ruinę i powoli dogorywa?
- Ehh... no... niezupełnie...
- Co przez to rozumiecie? Nie zaskoczyli ich śpiących? Nie podpalili miasta? Nie zatruli studni?
- No... właściwie to nie... ale ukradli kilka rzeczy.
- Dobrze! Lepsze to niż nic! Okradli zbrojownię? Ludzie są bezbronni? Doskonale, szykujemy szturm!
- Ehm... no tak właściwie to nie zbrojownię...
Pauza.
- Nie zbrojownię. To co konkretnie ukradli? W jaki sposób zmniejszyliście zdolności bojowe ludzi?! ODPOWIADAĆ!
- ...owce...
Nastąpiła długa chwila ciszy.
- Szeregowy, posprzątacie ściek pod salą, w której więzimy niedźwiedzia. Zejść mi z oczu.
Zrolowałem mapę i zdjąłem z głowy hełm. Jak zwykle zaczepił o mój róg i dłuższą chwilę musiałem szamotać się z żelastwem. Co za dzień. Co za idioci. Cholerni szeregowcy, kim ja muszę dowodzić? Cholerne orki. Niczego nie potrafią dopilnować, niczego nie umieją załatwić, a może nawet potajemnie prowadzą sabotaż. I cholerne trolle. Są tak głupi, że powinno się ich potopić. Słyszałem, że gdy trollowi zamachać rybą przed nosem, a potem ją wrzucić do bagna, bezmyślny stwór wskoczy za nią - i tak oto powstały trolle bagienne. A przede wszystkim cholerni ludzie! Ile to już lat minęło, odkąd panoszą się na tej wyspie!? A wciąż przybywają ich nowe zastępy! Do Orshabaala z nimi. Chcę znów zobaczyć Mintwalin. Przeklęci niech będą bogowie, jak długo czekamy na te zapowiadane posiłki!!!
Poczułem, jak ogarnia mnie szał. Byłoby niegodne minotaura, gdyby prości żołnierze zobaczyli mnie w takim stanie. Odetchnąłem głęboko i zanuciłem pieśń, aby znów odzyskać harmonię.

Po drugiej stronie piekła

To die would be an awfully big adventure...

III

Przy wyjściu dogoniłem Rynroda. Zaaferowany zdradził mi, że ma ochotę wybrać się w głębsze partie jaskiń, może nawet stawić czoła kilku orkom.
- Wybierzemy się razem? Będzie tak samo jak przeciwko trollom, bestie nawet nie będą wiedziały, co się z nimi dzieje! Rach, ciach, świst! I już walą się na ziemię! Podobno łup z pokonanych orków można sprzedać dużo korzystniej, rozmawiałem już z Obim. I może nawet minotaura spotkamy! Ty, to by było coś!
- Zlituj się, Rynrod - studziłem zapał przyjaciela. - Orki są dużo groźniejsze niż trolle. Pamiętasz, jak niegdyś gonił nas tamten oszczepnik? Spieprzaliśmy w podskokach i żyjemy tylko cudem, a ty teraz chcesz walczyć z dziesiątkami orków. I z minotaurami. Zupełnie straciłeś rozum.
- To oczywiste, że nie pójdziemy sami. Jest na tej wyspie kilku silnych wojowników, którzy daliby radę nawet minotaurowi. Zaprosimy jednego do kompanii. I wtedy będziemy niepokonani!
Tak rozmawiając, wyszliśmy z budynku akademii na miejski rynek. Okazało się, że ma tu miejsce jakieś zgromadzenie. Niewielki tłumek zebrał się wokół beczki, która służyła jako podest starszemu mężczyźnie o siwych włosach. Nie znałem go. Górując nad zebranymi, wygłaszał długą przemowę, gestykulując gwałtownie.
- Słuchajcie mnie wszyscy! Przepowiedziany czas nadchodzi! Wkrótce otworzą się wrota, niedługo nawiedzą naszą wyspę groźne i złowrogie potwory, przeklęte przez bogów ciemności, rodem prosto z piekieł i podziemi! Zaufajcie Fardosowi! Zaufajcie Banorowi! Musicie wyzbyć się pożądliwości, a zachować odwagę! Odrzucić wszystkie materialne rzeczy, które pętają was niczym kajdany! Wyruszyć w drogę, dźwigając jeno własny honor, a wówczas może będziecie ocaleni! - przemawiał starzec.
Tłum zaszemrał złowrogo. Myśl o pozbywaniu się całego dobytku nie trafiła jakoś do żadnego z obecnych.
- Idiota - parsknął Rynrod. - Słońce mu chyba zaszkodziło!
Ktoś rzucił skórką od banana. Starszy mężczyzna, niezrażony chłodnym przyjęciem, kontynuował.
- Bogowie objawili mi sekrety! Albowiem powiedziane jest, że tylko pokorni...
Zacząłem słuchać z uwagą, gdy nagle jakiś człowiek ubrany w niesłychanie krzykliwy, kolorowy strój (zastanowiłem się, czy przypadkiem nie był daltonistą - niemożliwe bowiem jest celowe uzyskanie tak dziwacznej kombinacji barw) podszedł do beczki, zepchnął z niej mówcę, poczęstował go krótkim słowem, którego niestety nie dosłyszałem, splunął i sam wdrapał się na podwyższenie.
- HUAHUAHUAHUA! - zawołał donośnie. Na te słowa tłum wyraźnie się ożywił.
- Cóż to na Zathrotha ma znaczyć? - mruknąłem, szukając wzrokiem starca, który przemawiał wcześniej. Na próżno, wmieszał się w tłum i zniknął. Nieważne, znajdę go dziś lub jutro.
- To pewnie jakiś prorok lub kapłan którejś z tych nowoczesnych religii - zastanawiał się na głos Rynrod - być może recytuje zaklęcia, aby nas ochronić. Albo obdarzyć dostatkiem. Nie znam tych słów, ale brzmią bardzo... tajemniczo.
- FRI ITANZ PLYX! - zakrzyknął prorok wielkim głosem, jakby chcąc potwierdzić słowa mojego druha.
- Musimy mu się jakoś odwdzięczyć, nie? - Rynrod wyciągnął z sakiewki złotą monetę i rzucił ją w stronę stojącego na beczce. Kątem oka zauważyłem, że kilka innych osób przepycha się, aby z czcią złożyć dary u stóp człowieka, który nie przestawał wykrzykiwać w dziwnym narzeczu.
- BR! SWE! PL! - ryczał prorok. Rynrod słuchał go z nabożnym uwielbieniem. Pociągnąłem go za rękaw.
- Chodźmy już stąd.

Po drugiej stronie piekła

To die would be an awfully big adventure...

IV

Padł.
Pochyliłem się i jeszcze raz ciąłem znad głowy, roztrzaskując hełm. Teraz już na pewno nie żyje. Rozejrzałem się po pobojowisku, walka zakończyła się naszym bezdyskusyjnym zwycięstwem.
Otarłem miecz z krwi i poleciłem szeregowym dokładnie przeszukać ciała, po czym wynieść je na górę; już orkowie będą wiedzieli, co z nimi zrobić. Dopóki będą mieć świeże mięso, dopóty nie powinno być z nimi kłopotów. Dziwne było, że przepuścili tych ludzi przez swoje korytarze. Czyżby zdrada, bunt? Gdy moi żołnierze wrócą, zażądam raportu.
Jeden z rannych zacharczał i ucichł. Prawdopodobnie tliło się w nim jeszcze życie, ale nikogo to już nie interesowało. Zielonoskórzy już się tobą zaopiekują, ale jeśli chcesz, wybierz sobie własne tempo umierania, człowieku. Gdybym ja był na twoim miejscu, zachowałbyś się tak samo, nieprawdaż?
Wreszcie przyniesiono mi łup. Był marny, jakieś pikowane zbroje, skórzane nogawice, szable. Czy ci ludzie świadomie przychodzą tu po śmierć? - zastanowiłem się. Z takim wyposażeniem nie mają przecież żadnych szans. Ich gatunek skazany jest na wymarcie, o ile nie zmądrzeje. Zaledwie jeden przyzwoity miecz, jedna miedziana tarcza, jeden hełm - jak ci ludzie to nazywali - wikingów? Przymierzyłem go. Ładna stal, szkoda, że nie pasuje na minotaura.
A przede wszystkim, po jakie licho ci ludzie noszą ze sobą kwiaty?
Nie powinienem mówić do siebie, podobno to oznaka nadchodzącego szału. Och, jak bardzo chciałbym znów zobaczyć Mintwalin...
- Uprzątnąć tu! - rozkazałem. Moi podwładni żwawo zabrali się do pracy i wtedy usłyszeliśmy cichy odgłos klucza w zamku.
Było to zupełnie niespodziewane. Osłupiały spojrzałem na drzwi, które od były zamknięte od tak długiego czasu, a teraz uchyliły się, zgrzytając przeraźliwie nienaoliwionymi zawiasami. Po drugiej stronie nie było już elektrycznych pułapek, za to stanął w nich Czarownik, a u jego boku - nie mogłem uwierzyć własnym oczom - minotaur Strażnik, zaś za nim - cały pododdział żołnierzy.
- Baczność! - zdążyłem zakrzyknąć.
- Poznajcie sekret śmierci! - przywitał nas oficjalnie Czarownik - Jak widać, wbrew wyrokom bogów osiągnąłem znaczny postęp w stabilizacji magicznego portalu. Udało się wreszcie ściągnąć posiłki z Mintwalin. Oto nasi nowi towarzysze. Od tej pory Strażnik przejmuje dowództwo!
- Przestań gapić się jak cielę w malowane wrota - mruknął Strażnik, patrząc na wyraz mojego pyska.
- Ubodłeś mnie tym komentarzem - odparłem. - Może kilka słów wyjaśnienia? To jest zmiana, prawda? Ja i mój oddział wracamy do Mintwalin?
- "Choć uporczywy opór może być prowadzony małymi siłami, w końcu należy przeciwko wrogowi wystawić duże siły." - odpowiedział Strażnik.
- On mówi, że zostajecie tutaj. Aby przyspieszyć zwycięstwo - pospieszył z wyjaśnieniem Czarownik.
- W takim razie - dalej miałem wątpliwości - dlaczego nie przysłano większego oddziału? Damy radę odeprzeć atak ludzi, ale i tak nie uda nam się zdobyć miejskich murów.
- "Zabezpieczyć się przed porażką, to wymaga defensywnej taktyki. Porazić wroga, to wymaga ofensywnej taktyki." - Strażnik miał na każdą okazję gotową odpowiedź.
- To znaczy, - wtrącił Czarownik - że Mintwalin ma własne problemy i że król Markwin nie może pozwolić sobie na przysłanie większych sił.
- A czy mamy w ogóle jakiś plan?
- "Jeśli znasz wroga i znasz siebie, nie obawiaj się wyniku stu bitew. Jeśli znasz siebie, ale nie wroga, na każde zwycięstwo odniesiesz jedną porażkę. Jeśli nie znasz ani wroga, ani siebie, wówczas przegrasz każdą bitwę."
- Mówi, że trzeba usiąść i pomyśleć, co dalej.
A oby was Tezeusz wydoił... - pomyślałem.

Po drugiej stronie piekła

To die would be an awfully big adventure...

V

U Obiego jak zwykle kolejka. Ha, "kolejka" to mało powiedziane - w niewielkim budynku kłębiły się tłumy ludzi przerzucających się najróżniejszymi przedmiotami, przekrzykujących się, przepychających z miejsca na miejsce... ogólnie mówiąc, panował zupełny chaos, wśród którego uwijał się biedny Obi. Wdrapaliśmy się zatem na piętro, gdzie było już znacznie luźniej i gdzie po krótkich targach Dixi kupiła od nas łupy zdobyte na trollach, jak zwykle okazała się straszliwie skąpa. Na bogów, dlaczego ci sklepikarze tak niechętnie rozstają się ze swym złotem? Już mieliśmy wychodzić, gdy Rynrod dostrzegł, że w sąsiedniej izbie siedzi dwóch mężczyzn. Zajrzeliśmy do środka.
Obaj wyglądali na doświadczonych poszukiwaczy przygód, którzy już niejednego minotaura i niejednego zgniłrobala wyprawili na tamten świat. Jeden z nich nosił strój myśliwego, a jego łuk stał oparty o krzesło. Obok leżał wypchany, pękaty plecak. Drugi, znacznie tęższy, ubrany był w rycerską zbroję, zdjął jedynie pelerynę. Zastanowiłem się przez chwilę, po jaką cholerę rycerze noszą na plecach te swoje peleryny - jeśli myślą, że przydaje im to respektu, to są w grubym błędzie. No cóż, może po prostu nikt jeszcze nie odważył się powiedzieć im tego wprost.
Siedzieli na krzesłach po przeciwnych stronach stołu, który był przestawiony na środek pokoju. Pierwszą rzeczą, którą zauważyłem, była pokaźna kupka złotych monet leżących na blacie, tuż przed rycerzem. Obok, przed myśliwym, znajdował się drugi stos, mniej więcej tej samej wielkości. Pomiędzy nimi stała niewielka buteleczka, przezroczyste szkło ukazywało zawartość o obrzydliwym zgniłozielonkawym kolorze. Co tu się wyrabia? - pomyślałem.
Obaj mężczyźni przez chwilę mierzyli się wzrokiem.
- Sprawdzam - powiedział łucznik z kamienną twarzą.
- Przebijam. Dwadzieścia - wojownik nawet nie mrugnął.
Obaj wyciągnęli po garści złotych monet i dołożyli do zgrabnych stosików leżących na stole. Moja ciekawość wzrosła. O co chodziło?
- Dokładam - odrzekł łucznik bez śladu emocji.
- Czekam. Razem dwieście sześćdziesiąt - dostrzegłem, jak po skroni wojownika ścieka kropelka potu, choć jego głos był chłodny i opanowany.
Przez chwilę przypatrywali się sobie niewzruszenie.
- Przebijam. Jeszcze czterdzieści - przysiągłbym, że na ustach łucznika zatańczył cień uśmiechu.
- To ja przebijam - wojownik przełknął ślinę. Sięgnął do sakiewki i powoli położył na stole pojedynczą monetę z połyskliwego, srebrzystego metalu. Nigdy takiej nie widziałem, nie miałem pojęcia, ile może być warta. Mina myśliwego momentalnie zrzedła. Przez chwilę milczał.
- Pas - ogłosił w końcu.
Rycerz uśmiechnął się i wyciągnął rękę, chcąc najwyraźniej zagarnąć wszystko, co leżało na stole. Myśliwy błyskawicznie chwycił go za nadgarstek.
- Nie tak szybko - syknął - Najpierw fiolka, potem złoto.
Wojownik przez chwilę siedział bez ruchu, w końcu jednak wzruszył ramionami, sięgnął po buteleczkę leżącą na stole, zręcznym ruchem odkorkował ją i przytknął do ust, pijąc. Nagle zakrztusił się, a przez jego twarz przemknął grymas obrzydzenia, lecz po chwili dopił płyn i odrzucił puste naczynie na podłogę. Zgarnął oba stosy złota ze stołu do worka. Zdążył jeszcze szyderczo wyszczerzyć zęby w kierunku rywala, po czym upadł na podłogę i zwinął się w paroksyźmie bólu.
Łucznik wstał, obciągnął kaftan, pod którym zabrzęczała kolczuga. Spojrzał w naszą stronę.
- A wy na co się gapicie? Macie jakąś sprawę?

- A więc po prostu potrzebny wam najemnik - bardziej stwierdził niż zapytał łucznik, który przedstawił się imieniem Var Emther. Szliśmy główną ulicą miasteczka. Myśliwy miał pewny krok i niełatwo było za nim nadążyć.
- Owszem, szlachetny panie - pospieszył z wyjaśnieniem Rynrod - udajemy się na wyprawę w głąb podziemi i poszukujemy silnego, mężnego towarzysza, wspólnie z którym pokonamy minotaury, sługi ciemności! I oczywiście wzbogacimy się znacznie.
Łucznik aż się zatrzymał. Zrazu uniósł brwi ze zdziwieniem, przesunął po nas wzrokiem, zrobił taką minę jakby miał ochotę parsknąć śmiechem lecz w ostatniej chwili zmienił zamiar. Zastanowił się przez moment.
- No dobrze, właśnie przegrałem nieco złota, mogę więc wam pomóc... oczywiście nie za darmo. Moja cena wynosi równe sto sztuk złota oraz połowę łupu. Decydujecie się czy nie?
Zamilkliśmy. Cena była bardzo wysoka, choć z drugiej strony otwierała się przed nami niepowtarzalna szansa na wielką przygodę. Zajrzałem do swej sakiewki, próbując policzyć podzwaniające w niej monety.
Może tym razem to ja będę mógł olśnić Amber opowieścią, pomyślałem.

Po drugiej stronie piekła

To die would be an awfully big adventure...

VI

I znów siedzę przy stole, czytam kolejny raport, zaznaczając na mapie orientacyjny zasięg sił wroga. Wydaje się, że wieża orków renegatów na zachodzie padła. Cieszyłbym się, gdyby nie świadczyło to o rosnącej sile ludzi. To dobrze, że znów mamy kontakt z Mintwalin. Pokonamy ich szybko, niech już będzie po wszystkim.
Większość minotaurów wysłaliśmy na patrol. Czarownik siedzi w swojej komnacie razem ze Strażnikiem - mieli obmyślać strategię, choć moim zdaniem właśnie razem żłopią mleko. Skandal, powinni byli podzielić się z nami.
Czy usłyszałem jakieś odgłosy? Zastrzygłem uszami, aż zadzwonił kolczyk. Faktycznie, na górze rozległy się stłumione krzyki, trochę kwiknięć, szczęk żelaza. Nagle coś ciężkiego zwaliło się na podłogę dokładnie nade mną, aż kurz posypał się na papiery. Zły znak. Skinąłem na kompanów, wyjęliśmy broń i we trzech zaczailiśmy się przy schodach, nasłuchując. Z góry dobiegły ludzkie głosy.
- Dość dużo dzisiaj było tych minotaurów. To aż podejrzane.
- Myślisz, że grozi nam niebezpieczeństwo?
Fantastycznie! Kolejna wizyta żałosnych ludzików! Co się dzieje z orkami, mieli zatrzymywać właśnie takie wycieczki! Poszli łowić ryby czy co? Chyba, że - ta myśl sparaliżowała mnie na moment - nie dali rady ich powstrzymać...
- Wam - na pewno grozi. Zejdę pierwszy i przyciągnę ich uwagę. Wy liczycie do dziesięciu i wpadacie za mną. Zrozumiano?
- Tak jest.
W tej samej chwili, gdy człowiek postawił stopy na posadzce, wszyscy trzej zadaliśmy cios. Spodziewał się tego widocznie, zwinnie sparował na tarczę, odskoczył w tył, pobiegł w kierunku ogniska. Miał na plecach łuk. Litości, czy on myślał że przyjdzie tu jak na polowanie, a my pozwolimy się wystrzelać jak kaczki? - przemknęło mi przez myśl.
- Jeden bierz go! - zakomenderowałem - Czekamy na resztę.
Człowiek zrozumiał chyba, że jego plan odciągnięcia nas w głąb pomieszczenia nie wypalił. - Nie scho...! - krzyknął, ale dwóch pozostałych ludzi już stało u stóp schodów, a my potężnymi ciosami spychaliśmy ich ku skrzyniom i kolumnie.
Byli niscy, niżsi ode mnie o dobre pół metra. Dlaczego ludzie są tak karłowaci, to niesłychanie utrudnia walkę! Jeden z nich skulił się i przemknął pod moim ostrzem. Dobiegł do stojącej nieopodal beczki, schronił się za nią - zaraz obok stało krzesło, które chwycił i zaczął nim wywijać nad głową. Stracił do reszty rozum, pomyślałem, a może chce je wykorzystać jako pocisk? Faktycznie, rzucił mebel prosto pod nogi minotaura, który z najwyższym trudem blokował przerażająco szybkie cięcia człowieka z łukiem. Tak szybkie, że widziałem tylko pojedyncze błyski stali.
Nie miałem już czasu na przyglądanie się walce. Przeciwnik, który stał przede mną, nagle zdobył się na odwagę i zaatakował, uderzając buławą z szerokiego wymachu. Niezłą ma krzepę, zauważyłem. Zbiłem cios, cofnąłem się o krok i odpowiedziałem silnym uderzeniem, które ześlizgnęło się jednak po tarczy wroga. Ten doskoczył do mnie i znów uderzył. Błyskawicznie sparowałem, ale nie dość dokładnie. Obuch trafił prosto w nieosłonięty hełmem róg. Ból powalił mnie na kolana.
- Kaplar! - zakląłem plugawie. Pchnąłem mieczem na oślep, stłumione stęknięcie podpowiedziało mi, że trafiłem. Krew pociekła jasnym strumieniem z szerokiej szpary w pikowanej zbroi. Jeszcze nie śmiertelnie, pomyślałem, wstając na nogi. Ale już niedługo. Wyszczerzyłem zęby, cofając miecz do ciosu.
Właśnie wtedy poczułem uderzenie w plecy. Strzała przebiła się przez oczka kolczugi. Cholera, pomyślałem. Ale jeszcze żyję, to nic poważnego. Zabiję was po kolei, zabiję was wszystkich! Ignorując budzący się szał, rąbnąłem od dołu mieczem w skulonego przede mną człowieka. Choć zdążył zasłonić się tarczą, siła ciosu rozłożyła go na stole. Dokumenty pofrunęły w powietrze. Poprawię jeszcze raz i koniec. Niespodziewanie druga strzała wbiła się w nogę od stołu, zauważyłem, że grot ocieka jakąś zielonkawą substancją.
Znów zadałem cios, tym razem jednak był tak słaby, że sam nie mogłem w to uwierzyć. Najwyraźniej stało się coś bardzo, bardzo złego. Przeciwnik bez trudu zasłonił się i odskoczył w bok. No dalej, giń, człowieku! - uniosłem miecz, który nagle wydał się tak ciężki, że moje ramię opadło. Wróg zakręcił się obok, coś ciemnego mignęło mi przed oczami i nagle zobaczyłem wszystkie gwiazdy. Bezwładnie upadłem na ziemię.

Nigdy jeszcze nie czułem się tak słabo. Gdzie są moi żołnierze? O kilka metrów ode mnie leżał jeden z nich, okrutnie rozszlachtowany, w rosnącej kałuży krwi. Na bogów, cóż za broń mogła to uczynić! Drugi jeszcze, słyszałem, opierał się atakowi dwóch ludzi, ale ci przyparli go do ściany i wiedziałem, że jego śmierć jest tylko kwestią czasu. Trzeci człowiek opierał się o kolumnę, dyszał ciężko, spluwał na ziemię. Złamane żebra? Ha, bardzo dobrze...
Rozległ się ryk umierającego minotaura. A zatem ponieśliśmy klęskę. Jeszcze ja pozostałem, ale to już ostatnie chwile. Zatrute strzały, kto by pomyślał? Przecież sami je składowaliśmy na wypadek wojny. Pewnie nawet nie będzie im się chciało mnie dobić. Ja bym się nie fatygował, nieprawdaż?

VII

- Aleśmy im dali popalić! - nie mogłem opanować podniecenia. - Już prawie mnie miał, tym ciosem by mnie rozpłatał, za nic bym nie sparował! Jestem ci na wieki wdzięczny, panie Var Emther! Ta sztuczka z zatrutymi strzałami, to było coś!
- Nie ma sprawy, w końcu płacicie mi za takie usługi. Podziękuj raczej Rynrodowi, gdyby nie jego trik z krzesłem, walka mogłaby trwać dłużej.
- A właśnie, jak się czujesz? Nie wyglądasz najlepiej - spojrzałem z troską na przyjaciela.
- Będę żył - wychrypiał z wysiłkiem - chyba, że spotkamy ich tu więcej.
- Żadnych innych minotaurów tu nie ma - odpowiedział Var Emther, metodycznie przeszukując wszystkie ciała, beczki i skrzynie, zbierając łup. Z podziwem patrzyłem na niego i na rosnący stos żelastwa, który zamierzał zabrać z powrotem do miasta. Sam nigdy bym tego nie udźwignął.
- No chyba że za tymi drzwiami - dodał po chwili. - Czasem dobiegają zza nich złowrogie okrzyki. Nikt z naszych nigdy się tam nie dostał, zawsze są zamknięte na głucho.
- Nie wydaje mi się - odparłem, ciągnąc za klamkę.
Drzwi otworzyły się szeroko. Var Emther spojrzał na mnie, a z jego wzroku, poza niedowierzaniem, trudno było cokolwiek wyczytać. Wydawał się wstrząśnięty.
- Może po drugiej stronie czeka nas jeszcze wspanialsza, jeszcze bardziej emocjonująca przygoda? - zaryzykowałem.

Powoli ogarniał mnie chłód, światło ogniska z każdym uderzeniem serca traciło jasność. Widziałem jeszcze, jak trzech rozgadanych ludzi przekracza próg drzwi prowadzących do komnat Czarownika. Gdybym mógł, uśmiechnąłbym się do nich po raz ostatni.
I oto nagle ich triumfalne głosy ucichły, a po sekundzie ściany rozświetlił białobłękitny żar i przysiągłbym, że poczułem woń palonego mięsa. Niemal jednocześnie rozległ się donośny krzyk strachu, jęk rozpaczy, ale szczęknęło żelazo i jęk urwał się, jak nożem uciął. Gasnącym wzrokiem zobaczyłem jeszcze, jak jakiś okrągły przedmiot wytoczył się z drzwi. Dalej nie było już nic.