W Ivath rządy sprawują głowy czterech wielkich klanów – klanu wojowników (Sethri), magów (Aruni), artystów (Waragrii) oraz handlarzy (Hredia). Aktualnie władzę dzierżą kolejno Etrhril, Sterkath, Arna (kobieta) i Wisto. Nie ma między nimi żadnych specjalnych niesnasek, w polityce panuje względny spokój. Wszystkie klany mają swoje siedziby w stolicy Ivath – Ristag.

Ivath nie ma w okolicy żadnych znaczących wrogów – mówiąc obrazowo jest jak Australia – jedna wielka wyspa, a naokoło masa drobnicy, która nie dość, że nie umie się ze sobą dogadać, to nawet, gdyby im się udało, to mają małe szanse przeciwko regularnej, dobrze wyszkolonej armii Ivath. Od jakiś stu lat nie rozgorzała żadna większa wojna (ostatnią Ivath prowadziło z państwami z kontynentu. Wygrało).

Abolicja nie jest zabroniona, jednak kontrolują ją bardzo surowe wytyczne Hredii, dotyczące zarówno pozyskiwania niewolników, jak ich traktowania w trakcie transportu.

Jedynym problemem, który aktualnie dręczy Ivath jest wiara. Na wyspie od tysięcy lat panowała jedyna prawdziwa wiara w bogów, którzy stworzyli to miejsce i byli tu od zawsze. Do czasu... Trzydzieści lat temu powstała nowa wiara. Wiara w bogów-śmiertelników. W ludzi, którzy dziwnym trafem posiedli boskie zdolności i nieśmiertelność. Dobra polityka kapłanów sprawiła, że w dziesięć lat ludzie zapomnieli o Starych Bogach. Oczywiście nie wszyscy – została jeszcze garstka wiernych wyznawców, ale cóż może garstka przeciwko tysiącom? No właśnie...

Rasithr – bóg bólu i niewoli, jego symbolem jest ręka z sześcioma palcami. Przedstawia się go jako pół-człowieka, pół-jaszczura (ludzki korpus, ramiona i uda, jaszczurza głowa, przedramiona i łydki. No i ogon). Bronią Rasithra jest włócznia, która jeśli kogoś draśnie, zostawia długo nie gojącą się ranę, prowadzącą do śmierci w męczarniach. Jest to bóg okrutny do tego stopnia, że nawet jego awatar – Uzjel – się go boi.

Sol i Luna – boskie bliźnięta o szarych włosach, jeżdżące na grzbiecie białego psa. Nad głową Sola unosi się tarcza słoneczna, Luna ma wianek z gwiazdek. Ich matką jest suka, na której grzbiecie jeżdżą, ojcem zaś bóg nieba – Kunn (jak do tego doszło, można przeczytać przy opisie Kunna).

Asir – bóg prostytucji, jego symbolem jest kiść winogron. Na ziemi przybiera postać przystojnego młodzieńca o nieskazitelnie białej skórze. Ponoć jest bogiem, który najczęściej przebywa wśród śmiertelników, czemu trudno się dziwić. Wedle tego, co podają legendy, Asir jest bogiem, który nigdy nie zakosztował rozkoszy cielesnych ().

Er – bogini lasów, przedstawiana jako kobieta w spódnicy z liści, naga od pasa w górę i z jelenim porożem na głowie. Niezwykle łagodna i przyjazna, jej symbolem jest gałązka jarzębiny. Nieostrożnym wędrowcom, którzy zagubią się w lesie, bogini oferuje ratunek, o ile zabiją wilcze szczenię. Jaką odpowiedź trzeba dać, łatwo się domyślić.
Kaplice Er są budowane w pustych pniach drzew, nie trudno jest więc się domyślić, że jest tam jedynie figurka bogini i trochę miejsca na ofiary z ziarna i soli. Er to najlepsza boska łuczniczka, to od niej swój niezwykły łuk dostał Tegri – jej główny awatar.

Tespis – bóg morza, przedstawiany jako pół-człowiek, pół-ośmiornica, całkowicie czarny. Jego bronią jest włócznia o dwóch ostrzach, którą zsyła sztormy. Zaraz po Rasithrze najokrutniejszy z bogów. Za czasów jego świetności ludzie każdego roku składali mu w ofierze jedną kobietę, którą przywiązywali do skał morskich i czekali, aż utonie w fali przypływu. Rytuał miał oczywiście zapewnić przychylne wiatry żeglarzom i urodzaj rybny. Kobiety, które zostały poświęcone Tespisowi nazywano jego Nałożnicami – ponoć to one były matkami najgorszych potworów morza – Krakenów. Symbolem Tespisa jest Okrąg przecięty dwoma zygzakami.

Kunn – bóg nieba, przedstawiany jako mężczyzna o skórze błękitnej jak niebo w południe i włosach czarnych jak noc, zaznaczmy włosach tak długich, że byłby w stanie opleść nimi całą kulę ziemską. Z reguły przedstawia się go odzianego w samą przepaskę biodrową.
Z jego związków ze śmiertelniczkami rodziły się coraz to nowe gwiazdy (pomyślcie, ile on miał kobiet!). Kunn jest również ojcem Sola i Luny. Gdy bóg nieba zakochał się w śmiertelniczce, zakradł się do sypialni i zapłodnił ją, posypując jej ciało „gwiezdnym pyłem”, nie zauważywszy jednak, że u stóp dziewczyny spała suka, będąca wierną obrończynią niewiasty i to właśnie ona była matką Sola i Luny.
Wedle legend noc zapada wtedy, gdy Kunn rozpuszcza włosy, aby jego trzy córki – Iccia, Rtu i Acif – były w stanie je rozczesać, gdy zaś skończą i Kunn zwiąże włosy, nastaje dzień.

Iccia, Rtu i Acif – trzy najjaśniejsze gwiazdy na nieboskłonie, zrodzone ze związku Kunna – boga nieba i Amaji – bogini mądrości. Iccia wskazuje ląd żeglarzom, Rtu – góry podróżnikom na lądzie, zaś Acif przechadza się po nieboskłonie, gałązką strącając gwiazdy, których czas się już skończył. Ich symbolami są: dla Icci gwiazda czteroramienna, dla Rtu – pięcioramienna, dla Acif – spadająca gwiazda.

Amaja – bogini mądrości, przedstawiana jako kobieta po czterdziestce o dość obfitych kształtach i z zaszytymi ustami. Jej symbolem jest pojedyncze czerwone skrzydło – takie same, jak u jej awatara – Metatrona. Amaja posiada wiedzę niedostępną nawet bogom, dzieli się nią jedynie ze swoim awatarem (nigdy jej nie zawiódł i nie zawiedzie). Bogowie, aby uchronić się przed sytuacją, gdy ludzie posiądą niebezpieczną dla ogółu wiedzę, kazali zaszyć bogini usta. Amaja jest matką trzech królujących na nieboskłonie gwiazd i siostrą boga lekarzy – Harodima.

Kaa – bóg zbrodni, przedstawiany jako humanoidalny kot (dla grających w TES – Khajit) z nożem trzymanym w zębach. Jego symbolem jest kropelka krwi. Najlepsi skrytobójcy po śmierci zostają wcieleni do Legionu Kaa, otrzymując parę cienistych skrzydeł. Co ciekawe Hija, mający przydomek Boskiego Skrytobójcy, nie należy do ludzi Kaa. Powody są trzy. Pierwszy: nikt nie chce mieć do czynienia z pomiotem Uzjela, aby nie mieć przy okazji do czynienia z nim. Drugi: Kaa nie życzy sobie mieszańców. Trzeci: Hija jest dobry, ale nie najlepszy. Jego usługi mogą zadowolić resztę bogów, ale nie Kaa.
Skrytobójcy składając w ofierze kociemu bogu zakrwawione sztylety.

Rion – bogini śmierci, przedstawiana jako kobieta o pięknej twarzy, zupełnie pozbawiona włosów, ubrana w bezkształtną, czarną suknię. W chwili śmierci przykłada do nozdrzy człowieka owoc granatu – jest to równocześnie jej symbol. Jeździ rydwanem zaprzężonym w dwa konie. Już kilka tysięcy lat jej kochankiem jest Hija – Boski Skrytobójca.

Marve – bóg wojny. Ma dwóch braci – klęskę (Aka) i zwycięstwo (Eke). Symbolem Marve jest schematycznie narysowany miecz (dla niewtajemniczonych – krzyż). Bóg ten ma na czole oko, które nigdy się nie zamyka. W ofierze składa mu się elementy zbroi lub zabawki (w przypadku chłopców, którzy stają się mężczyznami). Jego bronią jest miecz złamany trzydzieści centymetrów nad rękojeścią. Bóg ten nosi pełną zbroję płytową.

Aka – bóg klęski, noszący zardzewiałą, zniszczoną zbroję. Jest zupełnie ślepy. W bukłaku przy pasku nosi miód, który ma osłodzić przegraną tym, którzy niesłusznie ją ponoszą. Jego symbolem jest trójkąt skierowany szpicem w lewo.

Eke – bóg zwycięstwa, nie noszący zbroi. W jednej ręce trzyma dzban wina, a w drugiej wierzbową witkę, którą smaga tych, którzy wygrali podstępem. Najbardziej urodziwy z całej trójki, jego symbolem jest trójkąt skierowany szpicem w prawą stronę.

Onis – hermafrodytyczny bóg sztuki, obrany w zwalistą, bogatą togę, z maską ma twarzy. Onis jest też bogiem rzemiosła wojskowego – to on wykuł pierwszy miecz, którym Marve wykuł oczy swemu bratu (Akemu). Po tamtym wydarzeniu bóg sztuki złamał swoje dzieło, a części rozdał między braci – rękojeść dla Marve, lewy odłamek dla Akego, a prawy dla Ekego. Onis zsyła na artystów natchnienie, dając im mleko zmieszane z własną krwią. Jego symbolem jest maska błazna.

Mara – bogini sprawiedliwości, przedstawiana na dwa sposoby. Jedną z jej form jest wrona z kobiecą głową, drugą piękna kobieta z własnym sercem na dłoni (symbol sprawiedliwości, która nie liczy się z uczuciami, surowa). Osoby chcące zjednać sobie jej względy winny złożyć w ofierze skrzydła wrony. Mara jest jednym z nielicznych wyjątków, pod względem ilości awatarów – ma ich czterech, po dwóch na każde swoje wcielenie.

Harodim – bóg lekarzy, jego symbolem jest przecięty wzdłuż symbol nieskończoności. Harodim i Amaja są rodzeństwem – Harodim posiadł część wiedzy siostry i przekazał ją ludziom. On też zaszył usta siostrze, nicią z własnych włosów.

Vesca – bogini urodzaju, jej symbolem jest głowa czarnej krowy. Vescę przedstawia się jako ciężarną kobietę (płodność to również jej domena) z wieńcem jabłek na głowie i kłosami w ręce. Vesce składa się w ofierze pierwsze zebrane plony – kiść winogron, garść ziarna, etc. Ma to zapewnić rolnikom urodzaj w następnym roku (ofiar nie wolno palić, inaczej to samo stanie się z plonami!). Kobiety spodziewające się dziecka składają w ofierze kosz jabłek, aby wybłagać dziewczynkę albo miskę ziarna, jeśli pragną chłopca.

Czym się różnią nowi bogowie od starych? Ano tym, że nowi bogowie jeszcze dwadzieścia lat temu byli śmiertelnikami. Nikt nie wie, skąd wzięły się ich zdolności i nieśmiertelność. Szybko powstali i zdobyli serca tłumów. Zwolennicy starej wiary twierdzą jednak, że bogowie-śmiertelnicy są słabi i za bardzo mieszają się w politykę, dlatego nie są niczym innym, jak dobrze przygotowaną mistyfikacją.

Vivek* – wojownik-poeta, jak go czasami nazywają. Bóg o melancholijnej naturze, patronujący zarówno wojownikom, jak i artystom. Jest mężczyzną wyglądającym na jakieś czterdzieści lat, zupełnie łysy, o złotej skórze i niezidentyfikowanych tatuażach na ciele. Zdecydowanie najbardziej lubiany z nowych bogów rezydujących w Ristag. Jako jeden z niewielu nie miesza się do polityki.

Bagt – bóg zwycięstwa, urzęduje w Chardze. Potężnie zbudowany mężczyzna, zawsze w hełmie garnczkowym i przynajmniej półpłytowej zbroi. Ponoć niepokonany wojownik o niespotykanej sile. Upodobał sobie klany Rinn i Sethri. Mało kto może trafić przed jego oblicze.

Shera – bogini biesiady, ponoć była prostytutka, ale żaden kronikarz nie chce tego potwierdzić. Ubrana w szeroką spódnicę i cygańską bluzkę. Nie ma stałego miasta, w którym urzęduje. Często przebywa wśród śmiertelników. Potrafi zamieniać wodę w wino, jakże prozaiczny dar, prawda?

Maf – bogini podróżników, zawsze siedząca na koniu (ponoć przyrosła). Można spotkać ją na gościńcach, gdy podróżuje od świątyni do świątyni. Zawsze radosna, unikająca niebezpieczeństwa. Jej świątyń nigdy nie zakłada się w miastach, tylko przy drogach. Siostra Asbera.

Symili – bogini teatru. Urzęduje w mieście Arotrina. Wbrew pozorom nie sympatyzuje z Waragrii – klan ten cały czas utrzymuje wiarę w starych bogów, przez co jest mało poważany i mało popularny. Symili zawsze nosi maski teatralna o różnym wyrazie, zależnie od potrzeby. Reszta sztuki jest domeną Viveka!

Torin – tzw. Arcymag, bóg magów, ponoć najlepszy ze wszystkich. Czarnowłosy mężczyzna z długą, splecioną w warkocz brodą. Urzęduje w portowym mieście Jedda – z jego pomocą miasto stało się najnowocześniejszą perłą architektury. Arcymag jest jednym z nowych bogów, którzy zbyt mocno mieszają się w politykę. Ponoć za życia był członkiem klanu Aruni.

Mazeraterius – bóg mórz, ponoć pół-ryba – ma błony między palcami i prześwitującą przez naskórek łuskę, skrzela, rybie oczy, brak nozdrzy. Małomówny, nie mieszający się w nic, co nie dotyczy jego domeny. Dobry dla każdego, jakby mało stanowczy. Rezyduje w Nikaroth.

Lezlus – bóg lasu, rezyduje w Ronati. Nic ciekawego o nim nie wiadomo.

Ias – bogini urodzaju, również z Ronati. Ponoć żona Lezlusa. Kobieta szczupła, z dużym biustem, wielodzietna. Jej synowie i córki zostają jej najwyższymi kapłanami i kapłankami. Jej główny okres kultu przypada na jesień.

Lidius – (ulubiony bóg MistrzaGry) bóg zachodu i poranka. Granatowowłosy, złotoskóry, ubiera się tylko w srebro. Porywczy i zmienny, rezyduje w Ristag. Doskonały szermierz.

Kario – bogini dnia, również z Ristag. Matka Lidiusa, która wyrzekła się syna ze względu na jego charakter. Sama jest spokojna i opanowana. Żona Asbera, matka bogini sprawiedliwości – Lodii.

Lodia – w/w bogini sprawiedliwości. Białoskóra, białowłosa, o chłopięcej sylwetce. Niema, aby nie mieszała się w osądy śmiertelników – ma być natchnieniem i podporą dla sędziów, a nie sama wydawać wyroki. Jak reszta „rodziny” – z Ristag.

Asber – bóg nocy z Ristag. Faworyzuje syna – Lidiusa, chociaż charaktery mają zgoła odmienne. Również zajmuje się szermierką. Brat Maf – we dwójkę prowadzą wędrowców przez noc. Asber wskazuje im drogę gwiazdami, a Maf czuwa, by nie stała się im nic złego.

Vespi – Strażnik, opiekun żołnierzy, celników i podobnego elementu. Doskonały włócznik z Nikaroth, sprawiedliwy i ugodowy. Ponoć kochanek Lodii.

Thero – bóg wiedzy, jego symbolem jest sznurek runów. Urzęduje w Khardze, gdzie znajduje się też największa świątynna biblioteka.

*Tak, Vivek jest z TES III Morrowind. Taki tribute do gry, która była dla mnie natchnieniem do stworzenia Ivath.

Gościniec
http://img146.imageshack.us/img146/7...sciniecby5.png
Południowa Brama Ristag
http://img146.imageshack.us/img146/3...agbramauj2.png

Mapa jest tylko naszkiowanym rozrysunkiem wyspy, więc nie zaznaczałem nazw
http://i41.photobucket.com/albums/e2...anuj0001-1.jpg