Algorytmiczne podstawy kryptografii
Duża część teoretycznych prac w dziedzinie kryptografii dotyczy algorytmicznych podstaw kryptografii – algorytmów mających podstawowe, użyteczne w kryptografii właściwości – i ich związków z innymi problemami kryptograficznymi. Przykładowo, funkcja jednokierunkowa to funkcja, której wartości łatwo obliczyć, trudno natomiast znaleźć wartości funkcji do niej odwrotnej. Nie wiadomo jednak, czy takie funkcje w ogóle istnieją (gdyby istniały, byłoby wiadomo, że klasy problemów obliczeniowych P i NP są różne, a jest to jeden z nierozwiązanych problemów milenijnych)[7]. Za pomocą podstawowych elementów takich jak funkcje jednokierunkowe można tworzyć bardziej złożone narzędzia; gdyby istniały funkcje jednokierunkowe, istniałyby również bezpieczne generatory liczb pseudolosowych i bezpieczne funkcje pseudolosowe[22].
Celowo złożoną funkcjonalność konkretnych rozwiązań użytkowych osiąga się, łącząc powyższe algorytmy z odpowiednimi, różnego rodzaju protokołami. Takie kombinacje dają w efekcie coś, z czym spotykają się poszczególni użytkownicy kryptografii, a mianowicie: kryptosystemy. Ich przykładami są: PGP w różnych wariantach, SSH, SSL/TLS, różnego rodzaju PKI, podpisy cyfrowe.
Do algorytmicznych podstaw kryptografii zalicza się wszystkie algorytmy służące do szyfrowania, permutacje jednokierunkowe (funcje jednokierunkowe będące jednocześnie permutacjami), funkcje – w tym permutacje – typu trapdoor (funkcje, których wartość jest łatwa do obliczenia, natomiast obliczenie wartości funkcji do nich odwrotnych wymaga (przynajmniej w założeniach) dodatkowej, specjalnej informacji, nazywanej trapdoor (w tłumaczeniu na polski słowo to oznacza wejście w formie klapy, zapadni)).
odpowiednio zastosowac algorytmy i mamy rozwiazanie tych liczb. Jakbys chcial ukladac klocuszku te liczby i tak zostana odczytane przez programy
siedze u kumpla.
p.s. "co to za zagadka - 2 kulki i armatka"