Cytuj:
|
Oryginalnie napisane przez Shweppes
Nie wiem jak to możliwe, ale strach autora jest prawie namacalny. Czuć go wszędzie. W sobie. W otoczeniu. W swoim kochanym piesku. Kiedy obejrzałem "6" miałem dziwne uczucie. Mieszankę strachu i... współczucia. Ale kiedy dziś rano obejrzałem "1", akurat kiedy skończyłem miałem gdzies jechać rowerem. Mało nie wpadłem pod samochów ; p cały czas o tym myśląc. Nadal o tym myślę. Współczuję autorowi, który pokazał nam swój świat, swój strach i obawy...
|
Myślisz, że te flashe mają na celu wołanie o pomoc i zrozumienie? Ja myślę, że tak, i dlatego są specyficzne i jedyne w swoim rodzaju. Siebie obstawił w roli kogoś nienormalnego, tzn. kogoś kto myśli normalnie, jest przyjazny, miły itd.; ale otoczenie sprawia, że się boi, że płacze, trzęsie się ze strachu, nie może tego znieść, ale dalej jest przyjazny, choć jego umysł jest chory. Idzie odkrywać Francję, myśli jak... hmmm, jak dziecko. Każdy powinien to obejrzeć i wczuć się w przedstawiony obraz, a nie potem wypowiadać się w stylu "nie wywołało to na mnie wrażnia". To świadczy tylko o tym, że ktoś nie potrafi odczuć tego co autor nam przekazuje i nie potrafi wczuć się w atmosferę wszędzie panującego strachu.
@Topic
Obejrzałem to wszystko 2 razy, może lubię czuć smutek; to jest takie mocne, że gdyby ktoś chciał bez problemu można się przy tym wypłakać; pokazałem te flashe kumplowi (nie, nie 10 latkowi. 22 latkowi) i po 2 filmach powiedział, że ma dosy na dzisiaj, ja czekam niecierpliwie na kolejne części, myślę, że nie tylko ja..