|
Notki |
O wszystkim i o niczym O tym wszystkim co nie pasuje gdziekolwiek indziej ;) |
![]() |
|
Opcje tematu |
![]() |
#1 |
Guest
Posty: n/a
|
![]() Zapraszam do przeczytania ksiazki pt Nicky Cruz opowiada - jest to prawdziwa i wstrzasajaca historia przywodcy najpotezniejszego i najbrutalniejszego gangu Nowego Jorku lat 50-tych - gangu Mau Mau.
Ten mlody, nienawidzacy wszystkich i wszystkiego Portorykanczyk, opowiada o swym smutnym dziecinstwie w Puerto Rico i o budzacym groze życiu zbuntowanego nastolatka, ktory za swa jedyna rodzine uznaje składajacy sie z rowiesnikow uliczny gang. Historia Nickyego jest na pewno dramatyczna, ale nie jest wyjatkiem. Nicky jest tylko barwnym reprezentantem niezliczonej liczby ludzi, którzy w ostatnich dziesiecioleciach popadli w niemal kazdy rodzaj znanej człowiekowi perwersji i degeneracji. Książkę po raz pierwszy w Polsce wydano w 1985 roku, następnie w 1992 roku. Obecnie książka wydawana jest pod tytułem "Uciekaj mały, uciekaj". Ksiazke udostępniono w internecie za zgoda Wydawnictwa Agape. Ksiazka jest w calosci na stronie: http://nickycruz.ovh.org Strony zagraniczne potwierdzające historię Nickyego: http://www.nickycruz.org http://www.tcfarm.org/History/Nicky.html Oto początek 1 rozdziału: Ktoś krzyknął: Złapcie tego zwariowanego szczeniaka! Gdy tylko otwarto drzwi samolotu Constellation należącego do linii lotniczych Panam, pomknąłem schodkami w dół i dalej, w kierunku budynku nowojorskiego lotniska Idlewild. Działo się to 4 stycznia 1955 roku i zimny wiatr szczypał mnie w policzki i uszy. Kilka godzin wcześniej mój ojciec wprowadził w San Juan mnie, zbuntowanego piętnastoletniego portorykańskiego chłopaka, na pokład tego samolotu. Poleciwszy mnie opiece pilota, nakazał mi siedzieć w samolocie, dopóki nie zgłosi się po mnie mój brat, Frank. Ale gdy otwarto drzwi, pierwszy wybiegłem z samolotu i co sił w nogach pomknąłem po betonowej płycie. Trzej ludzie z obsługi lotniska dopadli mnie i przygwoździli do siatki ogrodzenia przy wyjściu. Przez moje lekkie ubranie z ciepłej strefy klimatycznej przenikał lodowaty wiatr, a ja starałem się wyswobodzić. Dyżurujący przy wyjściu policjant chwycił mnie za ramię i pracownicy linii lotniczych spiesznie wrócili do swoich zajęć. Traktowałem to wszystko jak zabawę i spojrzawszy na policjanta, uśmiechnąłem się do niego. – Ty zwariowany Portorykańczyku! Co sobie do diabła wyobrażasz? – krzyknął policjant. Wyczułem w jego głosie nienawiść i uśmiech zamarł mi na ustach. Grube policzki policjanta były zaczerwienione od chłodu, a oczy łzawiły mu od wiatru. W obwisłych wargach podskakiwało nie zapalone cygaro. Nienawiść! Poczułem jak napełnia moje ciało. Taką samą nienawiść czułem do mojego ojca i matki, do nauczycieli i do policjantów w Porto Rico. Nienawiść! Próbowałem mu się wywinąć, ale trzymał mnie żelaznym chwytem. – No, szczeniaku, wracaj do samolotu. Popatrzyłem na niego i splunąłem. – Ty świnio! – warknął. – Brudna świnio! Rozluźnił uchwyt i próbował złapać mnie za kark. W tym momencie dałem nurka pod jego ramieniem i skoczyłem przez otwartą bramkę na teren otaczający dworzec lotniczy. Usłyszałem za plecami krzyki i tupot nóg. Pomknąłem długim chodnikiem, zygzakami omijając ludzi tłumnie spieszących do samolotów. Nagle znalazłem się w hali dworca. Poszukałem wzrokiem drzwi wyjściowych, przebiegłem halę i wyskoczyłem na ulicę. Przy krawężniku stał wielki autobus z otwartymi drzwiami i pracującym silnikiem. Przepchnąłem się przed wsiadających do niego ludzi. Kierowca złapał mnie za łokieć i zażądał opłaty za przejazd. Wzruszyłem ramionami i odpowiedziałem po hiszpańsku. Kierowca bezceremonialnie wypchnął mnie z kolejki, zbyt zajęty, by tracić czas ze smarkaczem, który ledwo rozumie po angielsku. Gdy zwrócił się do grzebiącej w torebce kobiety, schyliłem się i poza jej plecami przemknąłem do zatłoczonego autobusu. Spojrzawszy przez ramię, by upewnić się, że kierowca mnie nie widzi, przepchnąłem się do tyłu i usiadłem koło okna. Gdy autobus ruszył, zobaczyłem jak z budynku dworca lotniczego wybiega ten gruby policjant i wszyscy rozglądają się dookoła. Nie mogłem się powstrzymać i śmiejąc się do nich przez szybę, zastukałem w okno i pomachałem ręką. Potem opadłem na siedzenie, wsparłem kolana o oparcie fotela przede mną i przycisnąłem twarz do zimnej brudnej szyby. Autobus przeciskał się przez zatłoczone nowojorskie ulice w kierunku centrum miasta. Widziałem przez okno leżący na ziemi brudny błotnisty śnieg. Zawsze wyobrażałem sobie śnieg jako coś czystego i pięknego, zmieniającego krajobraz w bajkową krainę. Ale ten śnieg był obrzydliwy, jak brudna papka z rozgotowanych ziemniaków. Szyba zamgliła się od mojego oddechu. Wyprostowałem się i pociągnąłem po niej palcem. To był świat zupełnie różny od tego, z którego przyjechałem… Zapraszam! Ostatnio edytowany przez yarek shalom - 13-01-2007 o 23:08. Powód: Edytowalem post - aktualny adres |
![]() |
|
![]() |
#2 |
Użytkownik Forum
Data dołączenia: 30 08 2004
Wiek: 33
Posty: 1,743
![]() |
![]() Postaram się ją wypożyczyc,może mnie zaciekawi.Ale niewiem czy wypożyczą mi ją w bibliotece
![]()
__________________
GRUPA TEA TIME REKRUTUJE ; ) OTWARTA DLA WSZYSTKICH FANÓW SPANIAŁEGO NAPARU POSIADAJĄCEGO PONAD DWA TYSIĄCE LAT TRADYCJI. http://www.forum.tibia.pl/group.php?groupid=126 Jesteś fanem Diablo 2 ,ale gra już ci się znudziła? http://www.forum.tibia.pl/showthread.php?t=187841- Zapoznaj się z tym tematem,a nie pożałujesz!!!!!!!! |
![]() |
![]() |
![]() |
#3 | |
Użytkownik Forum
Data dołączenia: 20 01 2005
Lokacja: Białystok
Posty: 195
![]() |
![]() Cytuj:
![]() ![]() ![]() |
|
![]() |
![]() |
![]() |
#4 |
CS Tibia.pl Team
Data dołączenia: 06 09 1970
Lokacja: Gliwice
Wiek: 34
Wpisy bloga: 1
Posty: 8,453
Stan: Początkujący
|
![]() Sądze, ze wiekszosc, jakies 90% odwiedzajacych ten temat nie bedzie mialo czasu na przeczytania, tak jak i ja - czytam tylko lekturki ;D, chociaz od czasu do czasu fajnie zaproponowac jakas ksiazke
![]() |
![]() |
![]() |